Γιορτάζοντας τα 25 χρόνια του με το Χοροθέατρο Οκτάνα, ο Κωνσταντίνος Ρήγος ξαναπαρουσιάζει το έργο του Nτυμένοι-Γυμνοί (Τάσος Καραχάλιος και Γιάννης Νικολαΐδης) στο Θέατρο Σημείο (την νέα καλλιτεχνική εστία του δημιουργού) για 4 παραστάσεις – οι δύο τελευταίες είναι αύριο και μεθαύριο 27, 28 Απριλίου. Τα επόμενα χρόνια οι δύο χορευτές θα ερμηνεύουν το έργο σε διαφορετικούς χώρους, μια φορά το χρόνο, με σκοπό την καταγραφή της σχέσης του σώματος με το χρόνο. Η εκκίνηση γίνεται φέτος, αν και η πρώτη εκκίνηση του έργου έγινε το 2010, ακολούθησαν Λιουμπλιάνα, Σεβίλη, Μπολόνια, Πάτρα και τώρα πάλι Αθήνα.
Η παράσταση Ντυμένοι-Γυμνοί σηματοδότησε την επανεκκίνηση του χοροθεάτρου Οκτάνα. Μετά τον Καρυοθραύστη και τους Ντυμένους-Γυμνούς, ο χορογράφος σκοπεύει να ξαναπαρουσιάσει το κοινό την Τρελή Ευτυχία και την Μνήμη των κύκνων. Είδα την παράσταση την περασμένη Τρίτη και πραγματικά εντυπωσιάστηκα. Και εννοείται πως οι φωτογραφίες του άρθρου είναι του Κωνσταντίνου Ρήγου γιατί όταν ο Κωνσταντίνος φωτογραφίζει, απλά εσύ δεν ανοίγεις καν την φωτογραφική σου μηχανή…
Στο 55λεπτών έργο, πρωταγωνιστές είναι δύο άνδρες χωρίς ταυτότητα (ερμηνεύουν ο Τάσος Καραχάλιος και ο Γιάννης Νικολαΐδης), ντυμένοι με ρούχα της σύγχρονης καθημερινότητας. Στην εξέλιξη της δράσης θα τα απεκδυθούν, ηθελημένα ή αθέλητα, για να παραμείνουν δύο σώματα γυμνά μέσα σε έναν χώρο καθορισμένο, από τον οποίο είναι αδύνατον να ξεφύγουν. Ο χώρος, άδειος από αντικείμενα, τονίζει την ερημιά που περικυκλώνει τα πρόσωπα και που κάνει οδυνηρή την υποχρεωτική συνύπαρξή τους. Στην παράσταση δεν υπάρχει μουσική, παρά μόνο μια άρια του Μπερλιόζ. Α, και ο ήχος από τα σώματα που ακουμπούν το ένα τ’ άλλο και χωρίζονται, ανυψώνονται και «σκάνε» σε τοίχους και χρυσό δάπεδο, όπου κινούνται με χειρουργική ακρίβεια. Οι δυο χορευτές είναι εξαιρετικοί και αξίζουν το ειλικρινές χειροκρότημα του κοινού. Από τα μάτια τους μέχρι το μικρό τους δάχτυλο, όλα είναι τόσο προσηλωμένα και πειθαρχημένα, ακολουθώντας το σχέδιο του δημιουργού. Μέσα από τη διεκδίκηση των ρούχων και την αντιπαράθεση του γυμνού και του ντυμένου, «μεταμφιεσμένου» σώματος επιδιώκεται η απόκτηση μιας αληθινής ταυτότητας, η επανεύρεση του χαμένου εαυτού, που ισοδυναμεί με την ανακάλυψη του χαμένου παραδείσου…
Κωνσταντίνε, σου εύχομαι τουλάχιστον άλλα 25 χρόνια δημιουργίας!
