Η Σοφία Φιλιππίδου υποδέχθηκε τον Mr-Green στο καμαρίνι της, αμέσως μετά το τέλος της παράστασης Ευτυχισμένες μέρες όπου πρωταγωνιστεί στο Εθνικό Θέατρο. Η πρεμιέρα της παράστασης πραγματοποιήθηκε την περασμένη Τετάρτη και έγινε viral στα media αλλά και στα social media χάρη στην παρουσία του Υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος δήλωσε πως το έργο του Σάμουελ Μπέκετ είναι ένα από τα αγαπημένα του (το έχει δει τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό) και το τωρινό ανέβασμά του είναι από τα καλύτερα που έχει δει. Ωστόσο, η επιτυχία μέχρι τώρα του έργου (όλες τις μέρες, η πλατεία ήταν γεμάτη) πιστώνεται στην πρωταγωνίστρια και την υποκριτική της δεινότητα – αλλά και το γκελ που έχει στο κοινό.
Το Μικρό Ρεξ από παιδική σκηνή ονομάστηκε σε Σκηνή Κατίνα Παξινού και φιλοξενεί παραστάσεις πειραματικού και αξιόλογου θεάτρου. Οι Ευτυχισμένες μέρες είναι το δεύτερο στη σειρά -μετά Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ– που φιλοξενείται στην «νέα» σκηνή του Εθνικού. Το κορυφαίο και εμβληματικό έργο του νομπελίστα Ιρλανδού συγγραφέα έχει σαν κεντρική ηρωίδα την Γουίνι. Βυθισμένη μέχρι τη μέση σε ένα χωμάτινο λόφο που ολοένα και περισσότερο την καταπίνει, ανάμεσα στους ήχους ενός κουδουνιού που σηματοδοτεί την έναρξη και τη λήξη μιας ακόμη «ευτυχισμένης μέρας», επιδίδεται σε μια καθημερινή επανάληψη πράξεων, σε μια ρουτίνα την οποία ακολουθεί με τελετουργική ευλάβεια. Μιλάει αδιάκοπα, απαγγέλλει στίχους των κλασικών, βουρτσίζει τα δόντια της, ψελλίζει μισοξεχασμένες προσευχές… Ο χρόνος κυλάει βασανιστικά και ο Γουίλλυ (Γιάννης Γούνας) πίσω της, φιγούρα σχεδόν αόρατη, μένει σιωπηλός, ως ο μοναδικός αποδέκτης του ατέρμονου μονολόγου της… Η παράσταση ανεβαίνει σε μετάφραση Σοφίας Φιλιππίδου και σκηνοθεσία του Γιώργου Μανιώτη. Στο συγκινητικό αυτό «θεατρικό ποίημα» περιγράφεται τόσο γλαφυρά η αγωνία της ανθρώπινης ύπαρξης, η φθορά του χρόνου, οι γεμάτες αποξένωση σχέσεις, η καθημερινή απογοήτευση καθώς και η ανυπέρβλητη μοναξιά. Μιας και ο ίδιος ο Μπέκετ είχε πει ότι η Γουίνι είναι «ένα πουλί με λαδωμένα φτερά», η ηρωίδα εύχεται να μην είχε ανάγκη να την ακούει κάποιος, αλλά- δυστυχώς ή ευτυχώς- είναι αναπόφευκτο… Ένα έργο που μιλά για το «άδραξε την μέρα» αλλά και την συντροφιά, την παρέα του κάθε ανθρώπου… Η Σοφία Φιλιππίδου σε έναν υποκριτικό οίστρο μαγεύει με την ερμηνεία της. Χωρίς να χρησιμοποιεί τα γνώριμα (και λατρεμένα μας) υποκριτικά της όπλα, δημιουργεί μια Γουίνι που άλλοτε είναι συγκινητική και άλλοτε αστεία. Για σχεδόν δυο ώρες, η Φιλιππίδου καταπίνει την σκηνή όπως καταπίνει το χώμα την Γουίνι (την βοηθά ότι χρησιμοποιεί την δική της μετάφραση). Χρησιμοποιώντας την φράση του Υπουργού, θα πω και εγώ με την σειρά μου, ότι είναι το καλύτερο ανέβασμα από τις Ευτυχισμένες μέρες που έχω δει (επί αθηναϊκού εδάφους). Και όπως λέει και η Γουίνι «Καμία χειροτέρεψη, καμία βελτίωση, καμία αλλαγή, κανένας πόνος, …σχεδόν κανένας πόνος… Αυτό είναι το ζητούμενο!»
Φωτογράφος: Πάνος Καραδήμας.