Η Βρετανίδα ηθοποιός Σάρλοτ Ράμπλινγκ παρακολούθησε την χθεσινή παράσταση του Γλάρου που παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία Γιάννη Χουβαρδά. Αμέσως μετά το τέλος της παράστασης, η βραβευμένη ηθοποιός με διεθνή καριέρα (υπήρξε για 20 χρόνια σύζυγος του συνθέτη Ζαν Μισέλ Ζαρ) θέλησε να συγχαρεί τους πρωταγωνιστές του έργου και βρέθηκε στα καμαρίνια, όπου και φωτογραφήθηκε –αποκλειστικά για το Mr-Green– με τους πρωταγωνιστές, τους οποίους εξήρε για τις ερμηνείες τους. Λίγες μόνο μέρες μετά την πρώτη παράσταση, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά ήταν και χθες κατάμεστο –ακόμα και τα 3 θεωρεία του- μιας και ο τσεχοφικός Γλάρος ήταν πολύ-αναμενόμενος.
Με ένα all-star θίασο: Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, Νίκος Κουρής, Ακύλλας Καραζήσης, Άλκηστις Πουλοπούλου, Νίκος Χατζόπουλος, Δημήτρης Ήμελλος, Άννα Καλαϊτζίδου, Σύρμω Κεκέ, Δημήτρης Μπίτος και Δημήτρης Παπανικολάου, ο Γιάννης Χουβαρδάς πήρε το κλασσικό έργο του Τσέχοφ και του έδωσε σύγχρονη υπόσταση. Με την εντυπωσιακή έναρξη και το εύρημα «θέατρο μέσα στο θέατρο», ξεκινάει η παράσταση. Οι ηθοποιοί μοιράζονται σε όλους τους χώρους (και πολλές θέσεις της πλατείας) μέχρι να ανοίξει η μπορντό αυλαία (ίδια σε χρώμα με το σακάκι του Τρεπλιέφ Νίκου Κουρή) και να αποκαλυφθεί η «λίμνη» με την τεράστια διάφανη πλαστική κουρτίνα της Εύας Μανιδάκη.
Ο Νίκος Κουρής στο καμαρίνι του.
Σχεδόν όλα τα έργα του Άντον Τσέχοφ διαδραματίζονται στην ύπαιθρο (με εξαίρεση τις Τρεις Αδελφές που εκτυλίσσονται σε αστικό τοπίο). Σε αυτά τα απομονωμένα κτήματα, οι άνθρωποι στερημένοι από τα ερεθίσματα που προσφέρουν οι μεγάλες πόλες, συμπιέζονται μέσα στον εαυτό τους, αλλά και μεταξύ τους. Έτσι και εδώ. Οι ήρωες του Γλάρου είναι αριστοκράτες, συγγραφείς και ηθοποιοί, οι οποίοι κουβεντιάζουν, μαλώνουν, φλερτάρουν, φιλοσοφούν και παίζουν θέατρο σε ένα αγρόκτημα κάπου στη Ρωσία στα τέλη του 19ου αιώνα. Τα προσωπικά τους δράματα, τα συναισθήματα και οι εσωτερικές τους συγκρούσεις κυριαρχούν σε αυτό το έργο που μιλάει για την τέχνη και τη σχέση της με τη ζωή. Μετά τις Τρεις Αδελφές στο Αμόρε και τον Θείο Βάνια στο Εθνικό, ο Γιάννης Χουβαρδάς επανέρχεται στον Τσέχοφ, δίνοντας -αυτή την φορά- οδηγία στους ηθοποιούς του για εξωτερικό παίξιμο. Κι αν το έργο είναι από γραφής κωμωδία (όπως σχεδόν όλα του Τσέχοφ) και αφήνεται πάνω στον σκηνοθέτη να αναδείξει τα κωμικά στοιχεία, ο Χουβαρδάς το παίρνει πάνω του, και τα αναδεικνύει, αντανακλώντας τη ματαιότητα και τη ματαίωση, την πορεία της ζωής, την κατάρρευση των ελπίδων αλλά και την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, μέσα από μειδίαμα ή και χαμόγελο καμιά φορά.
Με την Μίλβα κα το Guarda Che Luna της να αχνο-ακούγεται από τα βάθη της σκηνής, ο σκηνοθέτης δημιούργησε ωραίες εικόνες, χρησιμοποιώντας πάντα την γραμμή της αφαίρεσης –γνώρισμα του σκηνοθέτη- και βασίζοντας το έργο στους καλοδουλεμένους του ηθοποιούς. Από την πάντα εξαιρετική Καρυοφυλλιά Καραμπέτη, την αιώνια Ντίβα του θέατρου μας, που υποδύεται μια αντίστοιχα ντίβα και τον Νίκο Κουρή που στην παράσταση είναι ο 27χρονος γιος της ντίβα, πάντα στη σκιά της, χωρίς ποτέ να μπορέσει ουσιαστικά να απαγκιστρωθεί από τα φτερά της, ακόμα και λίγο πριν το τέλος ακούγεται να λέει για την Νίνα «Ελπίζω να μην την δει κανείς στον κήπο και το πει στη μαμά. Θα στεναχωρεθεί πολύ η μαμά» μέχρι την Νίνα Άλκηστη Πουλοπούλου που στο πρώτο μέρος είναι το κορίτσι-Λολίτα και στο δεύτερο μέρος είναι «ο γλάρος που τον είδε κάποιος τυχαία και μην ξέροντας τι καλύτερο να κάνει του καταστρέφει τη ζωή», και χτυπημένη από βάσανα γυρίζει στο γνώριμο μέρος των παιδικών της χρόνων, όπου δεν την δέχεται κανείς, …λίγο πριν φύγει για να συνεχίσει την περιοδεία της, αφού έχει κατακτήσει το παιδικό της όνειρο να γίνει ηθοποιός!
“Αληθινούς ανθρώπους! Πρέπει να δείχνουμε τη ζωή όχι όπως είναι, ούτε όπως θα’πρεπε να είναι, αλλά όπως τη βλέπουμε στα όνειρά μας”
Τρεπλιέφ
Η Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και ο Νίκος Χατζόπουλος.