Δύο εξαιρετικά ταλαντούχοι ηθοποιοί, και υπέροχα παιδιά με ήθος και ωραίους χαρακτήρες, ο Αντώνης Γιαννακός και η Ευγενία Λάβδα, φωτογραφίζονται για το Mr-Green, από τον Γεράσιμο Φρόνιμο, φορώντας τις πιο πρόσφατες δημιουργίες του Γιώργου Ελευθεριάδη.
Τα “Παιχνίδια Εκδίκησης” είναι το νέο μεγάλο σίριαλ του ΑΝΤ1 60 επεισοδίων. Ο πρώτος κύκλος της σειράς προβάλλεται κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 22:30 –στον ANT1+ έχει ολοκληρωθεί ο ‘Α κύκλος των 20 επεισοδίων, ενώ σήμερα, Παρασκευή 14 Φεβρουαρίου, ξεκινάει ο Β΄ κύκλος. Στο σίριαλ πρωταγωνιστεί ο Νίκος Κουρής και η Μαριλίτα Λαμπροπούλου που υποδύονται ένα παντρεμένο ζευγάρι. Όταν η γυναίκα καταλάβει ότι ο σύζυγός της την απατά, και πως μάλλιστα το γνωρίζει όλος ο περίγυρός τους, ορκίζεται εκδίκηση. Σ’ ένα ερωτικό δράμα, όπου όλοι οι ήρωες ακροβατούν στο τεντωμένο σχοινί της αλήθειας, ποιοι θα σταθούν όρθιοι και ποιοι θα πέσουν;
Η Ευγενία υποδύεται μια κοπέλα που μπαίνει στη ζωή της κεντρικής ηρωίδας και την βοηθά, και ο Αντώνης υποδύεται τον σύντροφό της, με τον οποίο έχουν μια περίεργη, βασανισμένη σχέση.
Φέτος, είναι η χρονιά των δύο ηθοποιών. Με συμμετοχή σε καταπληκτικές παραστάσεις και κινηματογραφικές ταινίες, αλλά και σίριαλ, οι ρόλοι τους στα “Παιχνίδια Εκδίκησης” φαίνεται πως τους έχουν κάνει αναγνωρίσιμους σε πολύ κόσμο – ειδικά σε όσους βλέπουν φανατικά το σίριαλ.
Ο Αντώνης για την Ευγενία
«Η Ευγενία είναι free-spirit αλάνι! Είναι μια ευγενής φυσιογνωμία, ένας πλούσιος άνθρωπος και αυτό το αφήνει να βγει στην υποκριτική. Με την Ευγενία, πολύ γρήγορα περάσαμε στην συνθήκη όπου κάνουμε την δουλειά και περνάμε καλά μαζί. Είμαι άνθρωπος που τα θέλω αυτά μαζί, και με την Ευγενία το καταφέραμε από την πρώτη στιγμή».
Η Ευγενία για τον Αντώνη
«Από την πρώτη στιγμή που τον είδα, είδα στο πρόσωπό του έναν σοβαρό επαγγελματία. Όταν ξεκινήσαμε τα γυρίσματα, πρόσεξα πως είναι ένας υπέροχος άνθρωπος, πολύ δοτικός στην συνεργασία μας. Ο Αντώνης είναι ένας πάρα πολύ σημαντικός ηθοποιός της νεάς γενιάς».
Make Up: Έφη Τομαρά, από το Freddy Make Up Stage (Παλλάδος 24-26, Αθήνα, τηλ. 210-3310111).
Ρούχα και Παπούτσια: Γιώργος Ελευθεριάδης (Τσακάλωφ 29 & Βουκουρεστίου Κολωνάκι 106 73, Αθήνα, τηλ. 210-3616272)
Ευχαριστούμε για την φιλοξενία το feel light studio (Καστελλόριζου 3, Ν. Ιωνία) για την φιλοξενία.
Ευγενία Λάβδα
Γέννημα-θρέμμα Κηφισιάς – με καταγωγή από την Άνδρο και την Μεσσηνία-, η Ευγενία γεννήθηκε στις 24 Μαΐου (Δίδυμος στο ζώδιο), έχει ένα μεγαλύτερο αδελφό, πήγε σε ιδιωτικό γερμανικό σχολείο, μεγάλωσε με τον παππού και την γιαγιά αφού οι γονείς εργάζονταν, και έμαθε να μιλάει γερμανικά από πολύ νωρίς, καθώς είχε Γερμανίδες κουβερνάντες.
«Επειδή πήγαινα σε ιδιωτικό, δεν είχα φίλους από την γειτονιά. Μπορώ να πω πως μεγάλωνα κάπως μοναχικά. Ήμουν ένα ήσυχο παιδί, πολύ επιμελές και μελετηρό, με τα μαθήματα πιάνου στο Εθνικό Ωδείο Κηφισιάς και μαθήματα μπαλέτου, αρμονίες, τένις… Ήμουν η καλύτερη μαθήτρια, μαζεμένη αλλά και κοινωνική. Κάποια στιγμή, στο Γυμνάσιο, ένωσα πως εγκλωβιζόμουν σε όλο αυτό, και έκανα την επανάστασή μου. Άρχισα να αντιλαμβάνομαι διαφορετικά πολλά πράγματα για το περιβάλλον μου, τον κύκλο μου, την Κηφισιά, την οικογένεια, και λίγο άρχισα να αντιδρώ. Ένιωθα πως ήθελα αλλαγή Αυτή ξεκίνησε με τον απλό τρόπο να αφήσω λίγο το διάβασμα…»
Αποφοιτώντας από το Λύκειο, δίνει Πανελλαδικές και περνάει Διοίκηση Επιχειρήσεων στην Πάτρα – μια σχολή στην οποία πήγε, αλλά άφησε στο Β΄ έτος γιατί δεν της ταίριαζε. Παράλληλα, άρχισε να εργάζεται σέρβις σε μπαράκια. «Ουσιαστικά, ήξερα τι ήθελα να κάνω από την Α’ Γυμνασίου. Να γίνω ηθοποιός. Εκεί που ένιωθα μοναχικότητα ως παιδί, υπήρχε μια ασχολία που μου γνώρισαν οι γονείς μου: να πηγαίνουμε θέατρο όλοι μαζί, κάθε εβδομάδα. Μέσα στην αίθουσα, ξέχναγα τα πάντα, έμπαινα και εγώ στους κόσμους που αφηγούνταν οι ηθοποιοί, και κάπως ερχόταν η λύτρωση. Με θυμάμαι να ζητάω από τους γονείς μου να ξαναπάμε στο θέατρο…»
Ποια παράσταση στάθηκε ως κομβική; «Κάποιες στο θέατρο της Οδού Κεφαλληνίας και στο θέατρο του Γιώργου Αρμένη, και ο Πουπουλένιος που σκηνοθέτησε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης στο θέατρο Αθηνών. Προτιμούσα τις πιο μικρές σκηνές γιατί εκεί έρχεσαι σε πλήρη σύνδεση με τον ηθοποιό. Πλέον και εγώ, μου αρέσει να συνδέομαι με τους θεατές».
«Στην Πάτρα, ήμουν ένα παιδί που έφυγε από ιδιωτικό, και μπήκε σε δημόσια σχολή. Άρχιζα σιγά-σιγά να έρχομαι στην Αθήνα. Το βασικό που έκανα ήταν να δω έναν διαφορετικό κόσμο, έκανα βόλτες και χάζευα ανθρώπους που ήταν τελείως διαφορετικοί από όσους ήταν στο μέχρι τότε κύκλο μου». Σε εκείνη την περίοδο, όταν η Ευγενία ήταν 21, αποφάσισε να κυνηγήσει το όνειρό της, και πήγε στην Δραματική Σχολή του Νέου Ελληνικού Θεάτρου Γιώργου Αρμένη. «Στην σχολή πέρασα τρία από τα πια ωραία χρόνια της ζωής μου» θυμάται η νεαρή ηθοποιός, «το κλίμα ήταν οικογενειακό. Εκεί, συνάντησα την Στεφανία Γουλιώτη, ήταν καθηγήτριά μας. Ήταν μια καθοριστική συνάντηση στη ζωή μου, όπως και εκείνη με τον Θέμη Πάνου».
Το καλοκαίρι της αποφοίτησής της από την Δραματική, συμμετείχε σε ένα ιδιαίτερο σεμινάριο: Πήρε μέρος στο σεμινάριο αρχαίου δράματος που γινόταν στην Επίδαυρο, όπου είχε καθηγητές και συμμαθητές από όλο τον κόσμο. Για 15 ημέρες, δούλευαν από το πρωί μέχρι το βράδυ σε κείμενα της αρχαίας γραμματείας. Στο τέλος, παρουσίασαν στο αρχαίο γήπεδο μια παράσταση σωματικού θεάτρου, με την Πατρίσια Απέργη. Κάπου εκεί αρχίζουν οι πρώτες προτάσεις – η Ευγενία παραμένει διστακτική με την τηλεόραση και προτιμά να δουλέψει στο ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης όπου Καλλιτεχνικός Διευθυντής είναι ο Λευτέρης Γιοβανίδης. Παίζει παιδικό θέατρο, σε σκηνοθεσία Κίρκης Καραλή «τρελή εμπειρία αυτή. Πηγαίναμε από χωριό σε χωριό, και δίναμε παραστάσεις. Είδα σχολεία όπου σε μια αίθουσα γινόταν παράλληλα μάθημα για τις 6 τάξεις του Δημοτικού. Ένιωσα και αυτό που λέγανε παλιά στο θέατρο «μπουλούκια». Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό που εμείς θεωρούμε δεδομένο ή πράγματα που εμείς απορρίπτουμε με ευκολία, για άλλους είναι σημαντικά, και πολλά είναι πηγή πολιτισμού. Εκεί που αρνιόμουν να παίξω στην τηλεόραση -γιατί το φοβόμουν- είδα γιαγιάδες σε ακριτικά χωριά να κάθονται το βράδυ σπίτι και να βλέπουν τηλεόραση, και να είναι αυτή η παρηγοριά τους και η μόνη τους επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο. Εκεί άλλαξε η νοοτροπία μου…»
Ο πρώτος της ρόλος ήταν εκείνος της Μυρτώς στις περσινές «Ψυχοκόρες», στην ιστορία της Βασιλικής. Ουσιαστικά, στα «Παιχνίδια Εκδίκησης», η Στέλλα είναι ο πρώτος της μεγάλος ρόλος στην τηλεόραση. «Η Στέλλα είναι μια κοπέλα με πολλά τραύματα, νομίζω πως στην σημερινή κοινωνία ακουμπά -δυστυχώς- πολύ κόσμο. Ως Ευγενία, η τηλεόραση, εκεί που δεν το περίμενα, μου άνοιξε πεδία. Απέκτησα ετοιμότητα καθώς οι χρόνοι στα γυρίσματα είναι πιεσμένοι, και εσύ καλείσαι ανά πάσα στιγμή να είσαι έτοιμη, διαβασμένη, με σωστή διάθεση. Στο σίριαλ, γνώρισα ανθρώπους που θαύμαζα από μικρή, όπως την Μαριλίτα Λαμπροπούλου και τον Νίκο Κουρή».
Πριν από την τηλεόραση, η Ευγενία βίωσε μια «απρόσμενη» επιτυχία: η ταινία της Ασημίνας Προέδρου, «Πίσω από τις θημωνιές» όπου κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο της Αναστασίας, ξεκίνησε με τεράστια αίσθηση στο ελληνικό κινηματογραφικό γίγνεσθαι – παρουσιάστηκε παρουσιάστηκε για πρώτη φορά στο κοινό στο 63ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, αποσπώντας έξι ξεχωριστά βραβεία, είχε 12 υποψηφιότητες για βραβεία στα κινηματογραφικά βραβεία Ίρις, ανάμεσα στα οποία και το Βραβείο για Α΄ Γυναικείο Ρόλο για την Ευγενία, ενώ ταξίδεψε στα μεγάλα φεστιβάλ του κόσμου, σημειώνοντας τεράστια επιτυχία. «Ήδη από την σχολή μας είχαν δει casting directors, και με είχαν κατά νου. Όταν με είδε η Ασημίνα για την ταινία, νομίζω πως συνδεθήκαμε με την πρώτη ματιά, πέρασα από δύο κάστινγκ, και κάπως έτσι ήρθε ο ρόλος. Θυμάμαι πως το τελικό κάστινγκ έγινε δύο μέρες πριν μας πιάσει η καραντίνα, και πως μέσα σε αυτή την περίεργη συνθήκη, είχαμε εξασφαλίσει άδεια για τα γυρίσματα, και κάπως έτσι περάσαμε την πρώτη καραντίνα. Για μένα ήταν τεράστια ευκαιρία. Θυμάμαι και τα ταξίδια που έκανα για να είμαι παρούσα στις διεθνείς πρεμιέρες της ταινίας, πήγα στην Τουρκία και την Ινδία, ενώ η ταινία προβλήθηκε στο Λος Άντζελες και την Αυστραλία. Ο κόσμος ήταν ενθουσιασμένος με την ταινία, μας μιλούσε με πολύ ωραία λόγια…»
Η Ευγενία μένει στο Λυκαβηττό, έχει τρία τατουάζ (ακριβώς όπως και ο Αντώνης) αλλά παραδέχεται πως στο σήμερα δεν θα τα έκανε. Δηλώνει σπιτόγατος, γράφει πολλή μουσική, αλλά και στίχους, βγαίνει στην Αθήνα για να ζωγραφίσει παλιά σπίτια, έχει μια γάτα που την φωνάζει Τσίκα, είναι ερωτευμένη, και απολαμβάνει τις βραδινές βόλτες στην Ακρόπολη και το Ηρώδειο. Πολύ συχνά πηγαίνει σινεμά μόνη της, ακόμα και ποτό πηγαίνει μόνη, καθώς όπως παραδέχεται έτσι είναι πολύ εύκολο να γνωρίσει κόσμο. Απολαμβάνει να κάθεται και να παρατηρεί τον κόσμο – γνώρισμα των καλλιτεχνών, συμπληρώνω εγώ.
Αντώνης Γιαννακός
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 13 Απριλίου 1993, γρήγορα μετακόμισε οικογενειακώς στη Λέρο, όπου και μεγάλωσε. «Είχα υπέροχα παιδικά χρόνια στη Λέρο, αν και έχασα αρκετά νωρίς τον πατέρα μου – θα ήθελα να είχα περισσότερο χρόνο μαζί του. Από τον πατέρα μου, απέκτησα 3 αδέλφια, και τους τρεις από διαφορετικές μητέρες. Οι δύο πρώτες σύζυγοι του πατέρα μου έφυγαν νωρίς». Με τους φίλους του, γυρίζει σε όλο το πανέμορφο νησί της Αρτέμιδος, όπου παράλληλα με τις ώρες παιχνιδιού και ξεγνοιασιάς, έρχεται από μικρός σε επαφή με τρόφιμους του Ψυχιατρείου Λέρου. «Είχαμε επαφή με πολλούς τρόφιμους, τους συναντούσαμε στις καφετέριες και στις βόλτες τους, καθόντουσαν δίπλα μας, υπήρχαν πολλοί που τους ξέραμε με το όνομά τους, μας λέγανε τις ιστορίες τους, έμαθα να μην τους βλέπω διαφορετικά. Η κοινωνία ήταν υποστηρικτική προς εκείνους, και εγώ αυτό που έμαθα είναι πως δεν υπάρχουν καλοί ή κακοί άνθρωποι. Όλοι είμαστε μια κακή μέρα μακριά από τα να χάσουμε την συνειδητότητά μας. Προσωπικά, εύχομαι να είμαι πάντα γειωμένος».
Ως έφηβος, ήθελε να γίνει γυμναστής. Ωστόσο, πέρασε στο Μηχανολογικό Κοζάνης, αλλά αποφάσισε να μην πάει. Ακολουθώντας την προτροπή της μητέρας του, πήγε στρατό, παρουσιάστηκε στην Θήβα, και γύρισε στην Κω και την Λέρο. «Στην Λέρο, δεν ήταν τόσο εύκολα όσο υπολόγιζα, δεδομένου πως θα ήμουν στο νησί μου. Οπότε μπήκα στη θεατρική ομάδα της Λέρου, περισσότερο για να παίρνω άδειες. Στην ομάδα, ανακάλυψα αυτό που θα ήθελα να κάνω στη ζωή μου: το θέατρο».
«Αμέσως μετά, ήρθα στην Αθήνα για να γίνω ηθοποιός. Τότε το μόνο που ήξερα ήταν να δουλεύω δίσκο -σερβιτόρος. Η Αθήνα μου φάνηκε μια ατελείωτη παιδική χαρά. Όλα ήταν υπέροχα! Μου έκανε εντύπωση ότι οι άνθρωποι φοβόντουσαν την καλημέρα. Ε, πλέον, έγινα από αυτούς που φοβούνται την καλημέρα. Όντως, έχω αρχίσει και εγώ να είμαι κλειστός» εξομολογείται ο Αντώνης.
Αν και στην αρχή πήγε σε μια ιδιωτική σχολή, μια φίλη του τού μίλησε για την Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, συμπληρώνοντας στην φράση της πως «αποκλείεται να μπεις, καθώς είναι πολύ δύσκολα». Έχοντας τόλμη, αλλά και άγνοια κινδύνου, ο 19χρονος Αντώνης το τόλμησε και τα κατάφερε: μπήκε στην Δραματική της πρώτης σκηνής της χώρας. «Εκεί, ένιωσα συναισθηματικό σοκ γιατί βρέθηκα με ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν πως υπάρχουν προβλήματα της καθημερινότητας. Αργότερα, συνειδητοποίησα πως ίσως εγώ δεν ήμουν έτοιμος να δεχτώ και τα δικά τους. Παρ’ όλα αυτά, κατάλαβα ότι η ζωή έχει πολλές και διαφορετικές οπτικές. Η πραγματική ενσυναίσθηση είναι να μπαίνεις στην οπτική του άλλου. Μετά από το Εθνικό, τα πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν από μόνα τους – μέχρι τότε τα κυνηγούσα εγώ. Μπορεί αύριο να αρχίσω να κυνηγάω πάλι, ποιος ξέρει; Μου αρέσει να κάνω focus στη σχέση μου με τους ανθρώπους που δουλεύουμε μαζί, όπως με τον Στάθη Λιβαθινό στο θέατρο, τον Πιέρρο Ανδρακάκο, τον Αλέκο Κυράνη και τον Γιώργο Κικίδη στην τηλεόραση».
Ο πρώτος του ρόλος στην τηλεόραση είναι στην αγαπημένη σειρά της ΕΡΤ «Τα καλύτερά μας χρόνια», ενώ ακολούθησαν το «Άσε μας ρε μαμά» στον Alpha, το αστυνομικό «Σώσε με» στον Ant1+, ο «Γλυκάνισος» στον Σκάι και «Ο πρώτος από εμάς» στον Ant1, καθώς επίσης και guest στο «IQ 160» στο Star και «Στα 4» στον Ant1+.
Θεατρικά, ξεχώρισε στο έργο της Marta Buchaca «Τα κορίτσια δεν πρέπει να παίζουν ποδόσφαιρο» σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, στο «Οι πεταλούδες είναι ελεύθερες» σε σκηνοθεσία Ρέινας Εσκενάζυ στο θέατρο Coronet, έπαιξε στο έργο του Βαγγέλη Χατζηγιαννίδη, «Στον παράδεισο» στο θέατρο Arroyo, και κάπου εκεί, επέστρεψε στην πρώτη κρατική σκηνή, στο Εθνικό: «Μικρές ιστορίες για αγρίους» σε σκηνοθεσία Μαρία Σαββίδου στην Εφηβική Σκηνή (Σκηνή Ελένη Παπαδάκη, 2019) – η παράσταση μαγνητοσκοπήθηκε και προβλήθηκε στην ΕΡΤ-, στα «Μαθήματα Πολέμου ΙΙΙ – Αθηναίων Δράματα» σε σκηνοθεσία Γιωργή Τσουρή (Θέατρο Ρεξ – Σκηνή Ελένη Παπαδάκη, 2020), στο «Μολλιέρος» του Μιχαήλ Μουλγκάνοφ, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού (Κεντρική Σκηνή, 2021), και φέτος όπου πρωταγωνιστεί δίπλα στην Μπέττυ Αρβανίτη στο εμβληματικό «Η Μάνα Κουράγιο και τα παιδιά της» του Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού. Πέρσι, έκανε διάλειμμα από το Εθνικό, για να παίξει τον Έντγκαρντ στον «Βασιλιά Ληρ» στο θέατρο της οδού Κεφαλληνίας -στον ομώνυμο ρόλο η Μπέττυ Αρβανίτη- σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού.
«Είμαστε πάρα πολύ τυχεροί που παίζουμε με την Μπέττυ Αρβανίτη, και που κανένας από τον θίασο της Μάνας Κουράγιο δεν έχει ψήγμα εγωισμού επί σκηνής, και υπηρετείται όλο αυτό πολύ γλυκά!» περιγράφει ο νεαρός ηθοποιός.
Εδώ και 12 χρόνια, από όταν ήρθε στην Αθήνα, μένει στην ίδια γειτονιά του Βοτανικού. «Στα 19 μου, ήρθα μαζί με τον κολλητό μου φίλο τον Βαγγέλα στην Αθήνα. Εκείνος είναι ένας καταπληκτικός καλλιτέχνης, γλύπτης, και ήρθαμε στην Αθήνα με όνειρο να ασχοληθούμε με την Τέχνη, και να προχωρήσουμε. Μαζί προσαρμοστήκαμε στους ρυθμούς της πόλης. Μένουμε πολύ κοντά. Είναι ο μόνος άνθρωπος που με κάνει καλύτερο στις συναναστροφές, χωρίς να χρειάζεται να πούμε πολύ!»
Και ο έρωτας, τι ρόλο παίζει στη ζωή; «Σημαντικότατο». Είναι κυνηγός στο φλερτ; Δηλώνει παραδοσιακός όπου πρέπει εκείνος να κάνει το πρώτο βήμα; «Η σχέση μου με το φλερτ είναι ότι δεν έμαθα ποτέ να φλερτάρω, σίγουρα δεν θα μάθω, αλλά συναντιέμαι με ανθρώπους που εξίσου ούτε εκείνοι μπορούν. Η μεγαλύτερη μου σχέση ήταν μερικά χρόνια, αλλά ήταν on and off!» εξομολογείται.
Ο Αντώνης έχει τρία τατουάζ, οδηγεί αλλά στην Αθήνα κυκλοφορεί παντού με τα πόδια. Περπατάει, ανακαλύπτει την πόλη και χαίρεται όταν φίλοι του δείχνουν μέρη, μαγαζιά, γωνιές που δεν είχε δει ποτέ – αν και είναι σπάνιο όπως παραδέχεται. «Η τελευταία μου ανακάλυψη ήταν όταν μια φίλη μου μού έδειξε ένα μπαράκι στο Κολωνάκι, αλλά και ένα μυστικό μέρος στο Φιλοπάππου – εντυπωσιάστηκα γιατί τον λόφο τον ξέρω από έξω και ανακατωτά, και εκείνο το μέρος δεν το είχε δει ποτέ πριν». Τα πιο ωραία σουβλάκια τα τρώει στο Βοτανικό, δίπλα από εκεί που παρκάρουν τα λεωφορεία για το βράδυ, μετά τις παραστάσεις πίνει ποτό με τους συναδέλφους στο Morgan στο Μεταξουργείο. Έχει μια μεγάλη συλλογή από φιγούρες του Wrestling, το αγαπημένο του άρωμα είναι το Invictus του οίκου Paco Rabanne, κάνει γυμναστική, «το παίζω ακροβάτης και παρκουρίστας, αλλά περισσότερο είναι ο τρόπος που το κάνω, παρά οι ικανότητές μου». Πράγματι αν τον δει κάποιος στην σκηνή, καταλαβαίνει πως έχει άνεση και ευλυγισία στο σώμα – λειτουργεί σαν ακροβάτης. Του λέω πως τα μάτια του ταιριάζουν σε έναν μπρεχτικό ηθοποιό – το δέχεται με ευχαρίστηση.
Τι ρόλους και συνεργασίες ονειρεύεται; «Έχω όνειρο να παίξω μαζί με τους φίλους μου σε θεατρικά έργα και σίριαλ που έχω γράψει. Να έρθει κάποιος και να πει «Αντώναρε, είσαι καταπληκτικός, πάρε τα λεφτά να κάνεις την ταινία!»
