Μετά το Κηποθέατρο Παπάγου, σειρά είχε και το θέατρο Βράχων στον Βύρωνα για την Ηλέκτρα. Το εμβληματικό δράμα του Σοφοκλή με την εξαιρετική Λένα Παπαληγούρα στον ομώνυμο ρόλο παρουσιάζεται αυτό το καλοκαίρι σε περιοδεία, σε σκηνοθεσία Λίλλυς Μελεμέ. Τους πρωταγωνιστικούς ρόλους ερμηνεύουν οι επίσης υπέροχοι: Ελισάβετ Μουτάφη (Κλυταιμνήστρα), Ιωάννης Παπαζήσης (Παιδαγωγός), Στρατής Χατζησταματίου (Ορέστης), Εριέττα Μανούρη (Χρυσόθεμις), Δαυίδ Μαλτέζε (Αίγισθος), Πάρης Λεόντιος (Πυλάδης), ενώ τον Χορό απαρτίζουν οι: Φιόνα Γεωργιάδη, Ήβη Νικολαΐδου, Κωνσταντίνα Νταντάμη, Δανάη Πολίτη, Μελισσάνθη Ρεγκούκου και Αρετή Τίλη.
Στην cover photo: Η Λένα Παπαληγούρα, η Ταμίλα Κουλίεβα, η Αναστασία Παντούση και ο Ιωάννης Παπαζήσης.
Στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή, Ηλέκτρα και Ορέστης εκδικούνται για το φόνο του Αγαμέμνονα από την Κλυταιμνήστρα και τον Αίγισθο, πληρώνοντας το αίμα με αίμα. Βαθιά επηρεασμένος από την εποχή του (τέλη του 5ου αιώνα), που διακατέχεται από πνεύμα αμφισβήτησης, διερεύνησης και αποδόμησης, ο Σοφοκλής επιλέγει να αφηγηθεί το μύθο των Ατρειδών μέσα από το υποκειμενικό βλέμμα της Ηλέκτρας. Ένα βλέμμα θρυμματισμένο από τον πόνο και το πένθος, που αντανακλά, μεγεθύνει και ενίοτε παραμορφώνει την πραγματικότητα που την περιβάλλει.
Πρόκειται για μια πραγματικότητα ζοφερή. Ένα σύμπαν που βουλιάζει στη διαφθορά και την αδικία. Ένας κόσμος αντιηρωικός όπου τα πάντα έχουν ανατραπεί και η τάξη των πραγμάτων έχει διασαλευτεί επικίνδυνα. Σε αυτό τον κόσμο, η Ηλέκτρα επιλέγει να αποτελέσει το μοναδικό κύτταρο ζωντανής συνείδησης που δεν θα πάψει να καταγγέλλει στο διηνεκές την ανηθικότητα και την υποκρισία.
Η φωνή της αποτελεί μια γενναία και δυναμική πράξη ενεργητικής αντίστασης που ενοχλεί διαρκώς και υπενθυμίζει ακατάπαυστα την ανάγκη για αποκατάσταση της φρικτής αδικίας.
Αυτή η εμμονική προσκόλληση στις αρχές και τα ιδανικά της, θα φθείρει αναμφισβήτητα και την ίδια. Διαδηλώνει τον πόνο της στα πρόθυρα του παλατιού, μεταμορφώνεται σε ζωντανή Ερινύα για τους εγκληματίες και προσδοκεί ανυπόμονα την έλευση του σωτήρα αδερφού. Ο πόνος, το πένθος , η ακόρεστη δίψα της για εκδίκηση μοιάζουν να δημιουργούν ένα τοπίο κινούμενης άμμου που σιγά-σιγά την καταπίνει, όμως εκείνη αδυνατεί να πράξει διαφορετικά.
Το αινιγματικό και απροσδόκητο τέλος της τραγωδίας δεν προμηνύει κανένα ευτυχές τέλος, ούτε για την ηρωίδα ούτε για τα πάθη του οίκου της. Ο Σοφοκλής δεν παίρνει θέση για το θέμα της μητροκτονίας που απασχόλησε τόσο τον Αισχύλο, όσο και τον Ευριπίδη.
Φωτογραφίες: NDPphoto
: Η Χάρις Αλεξίου ήταν εκεί!){kind=link}
