Ένα χειρόγραφο χαρίζει στο κοινό της η Χαρούλα Αλεξίου σε σκηνοθεσία του Γιώργου Νανούρη στο Νέο Θέατρο Βασιλάκου. Ένα χειρόγραφο που τα έχει όλα: Τα παιδικά χρόνια της Χαρούλας στην Θήβα, την μετακόμιση στην Αθήνα, στιγμές της σπουδαίας καριέρας, την αγάπη, τον γάμο, την μητρότητα, το τραγούδι και τις μαγικές συνεργασίες, τα γεμάτα στάδια, την στιγμή της αποθέωσης αλλά και εκείνη της μοναξιάς του καλλιτέχνη, την δίψα για δημιουργία, την δίψα για ζωή, όλα να ξεκινούν από ένα μακρινό φως (από ipad) που ολοένα έρχεται πιο κοντά στο κοινό, το ίδιο το φως είναι εκείνο με το οποίο θα τελειώσει και η παράσταση, το φως τότε είναι η ίδια η καλλιτέχνης, εκείνη που ξέρουμε τόσα χρόνια και που ποτέ δεν μας έχει απογοητεύσει. Σε 90′ καθίσαμε όλοι σαν να μας είχαν κάνει μάγια: ο Νανούρης, ο φίλος μου που τόσο αγαπάω, και τον ακολουθώ πιστά από την πρώτη-πρώτη του παράσταση (νομίζω, σαν να έφερα γούρι) έχει κάνει υπέροχη δουλειά, πήρε την ιδέα και τα κείμενα της ερμηνεύτριας, και τα έκανε παράσταση, μια βιογραφία της Χαρούλας εμποτισμένη με 12 τραγούδια. Ναι, είναι μόνο 12, και θα θέλαμε 112, αλλά είναι υπέροχο το αποτέλεσμα. Ανακάλυψα και 3-4 που δεν τα ήξερα, και λάτρεψα την Μπαλάντα της Ιφιγένειας που είναι ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΟ, και χάρηκα που είπε το Έφυγα, και στεναχωρέθηκα που δεν είπε το Ζήλεια μου ή Το Μυστικό (που έχω λιώσει στο youtube) αλλά τουλάχιστον είπε το Θα πάθεις έρωτα (“βρε καλώς τη λέω, την νέα την συγκίνηση”)! Ε, ναι είναι μαγεία να ακούς την Αλεξίου να σε ξεναγεί στην ζωή της. Πατάει γερά στην σκηνή και λέει τα πάντα, σε μερικές στιγμές σε κάνει να δακρύσεις και άλλοτε να γελάσεις και να την χειροκροτήσεις με το πόσο ακομπλεξάριστα τα λέει αυτά τα προσωπικά, τα άτιμα… Στενά συνδεδεμένη με το μικρόφωνο, αφήνει λίγες χαραμάδες για να δούμε το backstage του καλλιτέχνη (θέατρο μέσα στο θέατρο), -εμένα πάντα με συγκινεί αυτό- και να μας πει πόσο μοναδικό συναίσθημα είναι το να δέχεσαι το χειροκρότημα, μοναδικό και διαφορετικό από όλα τα άλλα… Δεν θέλω να πω πολλά γιατί πρέπει να δείτε την παράσταση, αλλά κρατείτε μια φράση της: “Οι φυλακές θα πρέπει να γίνουν νοσοκομεία ψυχών, να πηγαίνουν οι άνθρωποι και να παίρνουν αγάπη, πολλή αγάπη, να δέχονται τόση αγάπη και μετά να είναι στο χέρι τους τι θα κάνουν…”
H παράσταση της Τετάρτης ήταν αφιερωμένη στο έργο των Γιατρών Χωρίς Σύνορα με τα έσοδα της παράστασης να πηγαίνουν στο τεράστιας σημασίας έργο τους. Γιατροί και εθελοντές της οργάνωσης έδωσαν το παρών, ενημέρωσαν το κοινό για το πολυσήμαντο έργο τους, και με το τέλος της παράστασης, η κορυφαία, Χάρις ή Χαρούλα μας συναντήθηκε μαζί τους για να εκφράσει τον θαυμασμό της. Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους τους που με θέληση, υπομονή, αγωνία και αγάπη κάνουν πολλά για πολλούς -αγνώστους τους.
