Αϊδίνη, Παππά & Παπαληγούρα

Σε έναν από τους πιο ωραίους ενεργειακά θεατρικούς χώρους, το θέατρο Πορεία του Δημήτρη Τάρλοου παρουσιάζεται το αριστούργημα του Άντον Τσέχωφ, Τρεις Αδελφές με τις μοναδικές Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Ιωάννα Παππά και Λένα Παπαληγούρα στους εμβληματικούς ρόλους των Όλγα, Μαρία και Ειρήνη. Μπαίνοντας στην πλατεία βλέπεις τις 3 αδελφές στην σκηνή να περιμένουν… Αφού ξεκινήσει η παράσταση, το σκηνικό σε προδιαθέτει ευχάριστα για αυτό που θα ακολουθήσει: Ένας χώρος αναμονής σιδηροδρομικού σταθμού (για να θυμίζει κατά την διάρκεια της παράστασης την προσδοκία των αδελφών να επιστρέψουν στην Μόσχα – «εκεί όπου όλα είναι υπέροχα») μετατρέπεται λίγο αργότερα στην οικία τους, εκεί όπου θα μείνουν για πάντα, μιας και το «σε λίγο», το «σε έξι μήνες», το «σε λίγους μήνες» που θα πάμε στην Μόσχα, καταλήγει στο ποτέ.
Μετά την μεγαλειώδη επιτυχία της Μεγάλης Χίμαιρας που σκηνοθέτησε (παίζεται στο ίδιο θέατρο σε εναλλαγή με τις Αδελφές και την Μιράντα), ο Δημήτρης Τάρλοου συνεχίζει με αυτό το έργο –που είχα πολλά χρόνια να δω και ευτυχώς απόλαυσα- σε μια υπέροχη παράσταση, διανθισμένη με πολλά ελληνικά στοιχεία, αλλά και σύγχρονες –για το έργο εποχής- λεπτομέρειες, όπως ελληνικά τραγούδια του προηγούμενου αιώνα, τσίπουρα και γαλατόπιτα, σημειολογίες όπως «τα καραγάτσια δεν πέταξαν φύλλα», τα περισσότερα ονόματα είναι πλέον ελληνικά.
Το έργο έχει (αθελά του) και άρωμα Μελίνας, αφού και οι 3 πρωταγωνίστριες σχετίζονται κάπως με εκείνη: Η Λένα έχει κερδίσει την χρυσή καρφίτσα της Μελίνα το 2013 ενώ η Αλεξάνδρα και η Ιωάννα είναι φέτος υποψήφιες για το ίδιο βραβείο. Και τα 3 κορίτσια ανήκουν σε αυτή την υπερταλαντούχα συνομοταξία των νέων πρωταγωνιστριών με ήθος και ταλέντο, που θα μας απασχολήσουν για πολύ, μα πολύ ακόμα. Η ερμηνεία της Αλεξάνδρας Αϊδήνη έχει κάτι από την Μαρίνα της Μεγάλης Χίμαιρας, με την απελπισία και την βεβαιότητα ότι θα μείνει άκληρη να την συντροφεύει σε όλο το έργο και πιο δυνατή σκηνή της, εκείνη της πυρκαγιάς στο δεύτερο μέρος. Η Ιωάννα Παππά με τα πιο ωραία μαλλιά του ελληνικού θεάτρου ακουμπά στις οδηγίες του Τσέχωφ προς την πρώτη ηθοποιό που ερμήνευσε την Μάσα και ισορροπεί ανάμεσα στο γέλιο και το κλάμα, βλέποντας την παγίδευσή της σε έναν γάμο βαρετό, αλλά και πως στο τέλος καταφέρνει να απαγκιστρωθεί από αυτό τον γάμο. Εξαιρετικός δίπλα της, ο Γιάννης Νταλιάνης! Και η τρίτη αδελφή, η Λένα Παπαληγούρα, η οποία καταφέρνει και περνά στο κοινό, κομμάτι-κομμάτι, όλα τα στάδια ωρίμανσης της Ειρήνης, μέχρι την τελική συντριβή. Την βλέπουμε από έφηβη με τα λευκά καλτσάκια της και το σημειωματάριο στο χέρι, μέχρι τα πρώτα της καρδιοχτύπια, την ενηλικίωση και την εκπαραθύρωση των συναισθημάτων και των προσδοκιών, μέσα από τον χαμό του αγαπημένου της. Αυτά τα συναισθήματα, πλαισιώνονται –ίσως καλύτερα από κάθε ήρωα του έργου- στην εξέλιξη της επιστροφής στην Μόσχα –αδελφές μου, στην Μόσχα, «Πάμε Μόσχα;» όπου, το «θα πάμε στην Μόσχα» γίνεται «να πάμε στην Μόσχα» και καταλήγει «δεν θα πάμε στην Μόσχα…» Υπέροχος παρτενέρ της Ειρήνης, ο Παντελής Δεντάκης, μου άρεσε πάρα πολύ! Στο ρόλο του Ανδρέα, ένα παιδί-θαύμα που ξέρω και παρακολουθώ από μικρός, ο Λαέρτης Μαλκότσης που έχει εξελιχθεί σε ηθοποιό-θαύμα και που τον ήθελα κι άλλο στην σκηνή. Η Μαριάννα Δημητρίου υποδύεται την σύζυγο του Ανδρέα, και προκαλεί με τα μπουρζουά καμώματά της το γέλιο της παράστασης.
Με όλα αυτά, ο Τάρλοου μας συμπαρασύρει στο δράμα των κεντρικών ηρωίδων, σκεπτόμενοι λέξεις όπως «φυγή», «όνειρο», «ματαίωση», «ελπίδα», καιμας βάζει σε διαδικασία να ζούμε το παρόν και αν στο τέλος, οι Τρεις Αδερφές μας λένε «Μόνο να μάθουμε γιατί υποφέρουμε. Μόνο αυτό…» εμείς να τις χειροκροτήσουμε θερμά για την αλήθεια τους και τις μεγάλες προσδοκίες τους που έμειναν εκεί…