Citronne

H θερινή περίοδος της Citronne Gallery εγκαινιάστηκε στον Πόρο με την έκθεση “Μυθιστορίες”. Εννέα εικαστικοί, η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη, η Λύδια Δεληκούρα, ο Ιάσονας Καμπάνης, η Κατερίνα Κατσιφαράκη, ο Αλέκος Κυραρίνης, ο Τάσος Μαντζαβίνος, ο Πέτρος Μώρης, ο Νίκος Ποδιάς και η Νάνα Σαχίνη, με πλαίσιο τη Mare Nostrum Μεσόγειο, αναδιφούν τα στρώματα της Ιστορίας και την επιδραστική ενέργεια του Μύθου.

Στην cover photo: Η Δήμητρα Φιλίππου, η Αλεξάνδρα Αθανασιαδη και η Τατιάνα Σπινάρη.

Θραύσματα της Ιστορίας εμπλέκονται με αφετηριακούς μύθους· αλλά και μύθοι αιωνόβιοι ανιχνεύονται μέσα στα ιστορικά γεγονότα. Τα έργα της έκθεσης αφηγούνται την προσωπική επιλεκτική προσέγγιση των καλλιτεχνών στην θεματική αυτή.
Οι εννέα αυτοί καλλιτέχνες εκφράζουν την εντοπιότητα, ως απόηχο της Ιστορίας και αποκύημα του Μύθου.
Η Αλεξάνδρα Αθανασιάδη παρουσιάζει έργα από τις ενότητες “Μνήμες” και “Θραύσματα”, οι οποίες αναφέρονται σε αποσπασματικά στοιχεία από την προσωπική και τη συλλογική μνήμη ή και από τυχαία αντικείμενα-ευρήματα. Πρόκειται για ένα σαφές αποτύπωμα από την ορατή και την αόρατη πραγματικότητα, εμποτισμένο με έντονα ανακλώμενα συναισθήματα. Αφετηρία της είναι οι απτές εκφράσεις της κλασικής Αρχαιότητας, η μεταγραφή τους στον νεώτερο κόσμο, αλλά και κομμάτια, κάποτε και συντρίμματα, από σύγχρονα αγγεία και αντικείμενα της απανταχού καθημερινότητας, στα οποία διακρίνονται ad hoc, ηθελημένα επιγραφόμενα. Αναπαριστά και αναπλάθει ένα παρόν το οποίο, όμως, συντίθεται και από διάσπαρτα υλικά της Μνήμης, δηλαδή του παρελθόντος. Χρησιμοποιεί φθαρτά υλικά τα οποία μετασχηματίζει ώστε να αποκτήσουν μια νέα ιδιότητα.
Η Λυδία Δεληκούρα έχει ως αφετηρία την φύση την οποία επιχειρεί να μετουσιώσει σε εικαστική γλώσσα. Συνθέτει έτσι μιαν ενδιάμεση πραγματικότητα ανάμεσα στο εικονιζόμενο και το συμβολικό· επίσης, προσπαθεί να “ερμηνεύσει” καλλιτεχνικά το παλαιόθεν νέο. Συνειρμικά προκύπτουν αρχέγονοι μύθοι, όπως αυτοί που περιβάλλουν τον σκαντζόχοιρο, η αρχιλόχεια αναφορά, καθώς και η μεταγενέστερη αλληγορία του Σοπενχάουερ. Βυζαντινά μοτίβα αναγνωρίζονται στον “Πλοχμό”, δηλαδή στον πλόκαμο, στην πλεξούδα, στην αλυσίδα με το αυστηρό γεωμετρικό σχέδιο που παραπέμπει στο παραδοσιακό πλέξιμο. Μύθος και Ιστορία εκφράζονται ως “πλοκή”, ως αλληλένδετοι και εναλλασσόμενοι κρίκοι.
Ο Ιάσων Καμπάνης κάνει μια διαδρομή μακρά μέσα στον αρχαίο μεσογειακό πολιτισμό. Οι κεφαλές του θεού Πανός υπενθυμίζουν την συμβολική του Μύθου: το παν, δηλαδή η φύση στην πληρότητά της, μέρος της οποίας είναι και ο Άνθρωπος. Έπεται η λεοπάρδαλη, ως εξωτικό σύνθετο ζώο κατά τους Ρωμαίους και ως genius loci, τοπικό αγαθό πνεύμα του τόπου. Τέλος, το έργο “και εδώ θα σταματούν τα υπερήφανα κύματά σου” οδηγεί τον θεατή στο βιβλικό απόσπασμα από τον Ιώβ και, ταυτοχρόνως, στην απεριόριστη δύναμη του νερού, η οποία θα σταματήσει για να δημιουργήσει την ξηρά ως αναπόσπαστο στοιχείο της φύσης. Στη σχέση αυτή παραπέμπει και το εικονιζόμενο δέντρο.