Μια από τις πιο πετυχημένες παραστάσεις του καλοκαιριού, με απανωτά sold-out, τα Βατράχια του Αριστοφάνη ενθουσίασαν το κοινό σε όποιο θέατρο παρουσιάστηκαν. Γνωστοί για τις ατμοσφαιρικές, σχεδόν ονειρικές τους παραστάσεις, η Έφη Μπίρμπα και ο Άρης Σερβετάλης, παρουσιάζουν τη νέα τους παράσταση: «Βατράχια» του Αριστοφάνη, με Διόνυσο τον Άρη Σερβετάλη και Ξανθία τον Μιχάλη Σαράντη. Μια σύγχρονη διασκευή της αγαπημένης αριστοφανικής κωμωδίας, η οποία πραγματεύεται την αξία της ποίησης και της τέχνης στην κοινωνία μας. Η εμπνευσμένη σκηνοθέτης παραδίδει -όπως συνήθισε να λέει φέτος- μια κωμωδία με DNA τραγωδίας σε μετάφραση του Κωνσταντίνου Μπλάθρα, διασκευή σε συνεργασία με τους Κωνσταντίνο Μπλάθρα και Άρη Σερβετάλη και μουσική του Constantine Skourlis, ενώ την κίνηση έδειξε ο Μιχάλης Θεοφάνους. Εκτός από τους δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς, τη διανομή συμπληρώνει μια εξαιρετική ομάδα ερμηνευτών: Αργύρης Ξάφης, Ηλέκτρα Νικολούζου, Μαίρη Μηνά, Έκτορας Λιάτσος, Μιχάλης Θεοφάνους, Αλεξάνδρα Καζάζου, Νάνσυ Μπούκλη και Κυριάκος Σαλής.
Στην cover photo: Ο Μιχάλης Σαράντης και ο Άρης Σερβετάλης.
Ο Mr-Green παρακολούθησε την παράσταση και μαγεύτηκε. Οι εξαιρετικές ερμηνείες, η up to the point δραματουργία, η υψηλή αισθητική, η μουσική, οι φωνές και η κίνηση, όλα υπό την σκηνοθετική μπαγκέτα της Έφης Μπίρμπα δημιούργησαν μια υπέροχη συνθήκη επί σκηνής που την ευχαριστιέται το κοινό. Αμέσως μετά την υπόκλισή τους, οι πρωταγωνιστές φωτογραφήθηκαν για το Mr-Green (να απολογηθώ στην Ηλέκτρα Νικολούζου γιατί κάπως χάθηκα, και δεν την πρόλαβα).
Υπόθεση:
Η Αθήνα διανύει μια βαθιά πολιτική και πνευματική κρίση, κρίση θεσμών και αξιών. Στην άνυδρη και δυσοίωνη πραγματικότητα της πόλης, ο Διόνυσος, πατέρας κι εμπνευστής του θεάτρου, ξεκινά το ταξίδι στον Κάτω Κόσμο για να φέρει πίσω τον σπόρο της αναγέννησης, την ποίηση, ώστε να σώσει τον κόσμο που καταρρέει. Με συνοδοιπόρους τον Ξανθία και τον θόρυβο των βατράχων, μέσα από αλλεπάλληλες κωμικές και παράδοξες συναντήσεις φτάνει στον Άδη για να αναστήσει τον Ποιητή. Εκείνον που μπορεί ν’ αναμετρηθεί με την επερχόμενη καταστροφή. Από τις ρωγμές της ατόφιας κωμικότητας του έργου εκφύονται αδυναμίες ζώντων και τεθνεώτων και ανακινούνται τα δύσοσμα νερά της πραγματικότητας. Με όραμα την μεγάλη ιδέα της σωτηρίας της κόσμου, η κάθοδος του Διονύσου στον Άδη γίνεται ταυτόχρονα κατάβαση στον ίδιο τον μηχανισμό του θεάτρου. Στα ίχνη του Διονύσου, η παράσταση ζητά να φτάσει με τη σειρά της στον πυρήνα της θεατρικής δημιουργίαςμε οδοδείκτη τον υπέροχο αριστοφανικό εξπρεσιονισμό.