Για λίγες ακόμα παραστάσεις θα παίζεται στο θέατρο Δημήτρης Ροντήρης στην Φρυνίχου στην Πλάκα (δίπλα από το Τέχνης) η θεατρική παράσταση Αυτή η νύχτα μένει, που σκηνοθετεί η Κίρκη Καραλή και βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίο του Θάνου Αλεξανδρή (και όχι στην ομώνυμη ταινία με τον Νίκο Κουρή και την Αθηνά Μαξίμου). Το έργο ανατρέχει στα θρυλικά σκυλάδικα της επαρχίας και ζουμάρει σε ένα κολάζ ανθρώπων που μαγνητίζεται από λαϊκά τραγούδια και παρασύρεται σε ένοχες νύχτες. Καψούρες και αγριότητα, κονσομασιόν και λαϊκά άσματα, αστέρια που έκαναν καριέρα σε όλη την Ελλάδα -εκτός από την Αθήνα-, ανομολόγητοι έρωτες και φόβος, περιθώριο και δεκαετία του ΄80 μαζί με όλα αυτά που τώρα τα θεωρούμε αυτονόητα αλλά τότε ήταν αναρχικά ή πρωτοπορία, και πάνω από όλα 11 πρόσωπα με τις προσωπικές τους ιστορίες, όλα αυτά μαζί με την αισθητική της δεκαετίας αποτελούν τον πυρήνα του έργου, συντροφιά φυσικά με εκείνα τα τραγούδια που έκαναν θραύση όπου κι αν ακούγονταν, εκείνα που ακούμε ακόμα και σήμερα με την ίδια κάψα, εκείνα που ανάβουν τα αίματα…
Η Μαρία Διακοπαναγιώτου.
Ο κομπέρ Ρένος Ρώτας με την Μάγδα Πένσου και την Μυρτώ Γκόνου.
Ο Νίκος Μαγδαληνός και η Λίλα Μπακλέση.
Ο έρωτας, γράφει κάπου ο Μπαρτ, δεν είναι παρά ένα πρόγραμμα που πρέπει να διανυθεί. Τρίπολη, Πύργος, Σπάρτη, Καλαμάτα, Πάτρα, Άργος, Καστοριά, Αλεξανδρούπολη, Βέροια, Ορεστιάδα, Λαμία, Τρίκαλα, Λάρισα, Θεσσαλονίκη, Αθήνα και άλλες πόλεις σε ένα road trip στα ’80s. Aπ’ την πρώτη κρυάδα μέχρι την οριστική μεταμόρφωση: την εθιστική ντόπα της Νύχτας.
Η Κίρκη Καραλή καταπιάνεται σε αυτή της την παράσταση με ένα θέμα που είναι παγκόσμια πατέντα των Ελλήνων, κάτι που λατρεύουμε, και που κάνει κύκλους, αλλάζει μορφή αλλά είναι εκεί, πάντα, σταθερά: τα μπουζούκια! Και όχι τις μεγάλες, λαμπερές πίστες της Αθήνας όπου από εκεί, την συγκεκριμένη δεκαετία, ξεκίνησαν καριέρες, που τις παρακολουθούμε και τις λατρεύουμε μέχρι σήμερα (Σύμπτωση: Την Πέμπτη που είδαμε την παράσταση, μαζί μας ήταν και η Βασίλισσα της Πίστας -από τις άλλες, τις μεγάλες, τις λαμπερές πίστες-, ένα κορίτσι που έκανε χαμούς και σουξέ και την φωνάζουμε με το μικρό της όνομα, η Καίτη!). Αντιθέτως, το έργο αναφέρεται στις άλλες τις μικρότερες ή τις επαρχιακές. Εκεί, που όλα ήταν διαφορετικά. Και άγρια.
Η Κίρκη λοιπόν έκανε ένα υπέροχο θίασο: Λίλα Μπακλέση, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Όμηρος Πουλάκης, Ρένος Ρώτας με μάγεψαν. Η σαρωτική Μαρία είναι μια σταρ της πίστας που έχει φάει την νύχτα (και τους άνδρες) με το κουτάλι, η Λίλα Μπακλέση (με ψεύτικα κιλά) υποδύεται την Πόπη Λαμπέτη και συγκινεί το κοινό, ο Ρένος Ρώτας αποδεικνύει ότι ήρθε για να μείνει, τραγουδάει, χορεύει υπέροχα, είναι μοναδικός κομπέρ (μου θύμισε λίγο από Δάνη Κατρανίδη στο Καμπαρέ) και ο Όμηρος Πουλάκης είναι ένας σπουδαίος ηθοποιός που κάθε φορά που τον βλέπω στην σκηνή, αυτό και σκέφτομαι.
Ο Νίκος Μαγδαληνός είναι το Αφεντικό, η Μάγδα Πένσου είναι πάντα υπέροχη, το ίδιο και ο Ιωσήφ Πολυζωϊδης ενώ ο Νικόλας Μακρής συνεχίζει την ωραία του πορεία με ωραίους ρόλους. Στην παράσταση θα γνωρίσετε, και θα αγαπήσετε και 2 νέους ηθοποιούς: τον Νίκο Λεκάκη (τον είχατε δει πέρσι στην Γκάμπυ) και την Μυρτώ Γκόνη.
Τον εαυτό του υποδύεται ο Θάνος Αλεξανδρής (την σκηνή μοιράζεται με τον “νεαρό εαυτό” του, τον Ρένο Ρώτα).
Σκεφτόμουν πως θα ήταν καλύτερα για την παράσταση να την παρακολουθούσαμε σε ένα μέρος πιο κοντά σε αυτό που παρουσιάζει και όχι σε ένα θέατρο στην Πλάκα. Αλλά σίγουρα, μέσα στις 2μιση ώρες που διαρκεί η παράσταση, μας πιάνει μια γλυκιά μελαγχολία με αυτό το μουσικό road trip, για όλα όσα πέρασαν ανεπιστρεπτί από αυτή την αμαρτωλή δεκαετία, για όλα τα υπερ-τραγούδια που έμειναν…
Η Βασιλική Τρουφάκου με τους πρωταγωνιστές της παράστασης: Όμηρος Πουλάκης, Μαρία Διακοπαναγιώτου και Ρένος Ρώτας.
Η Κρίστελ Καπερώνη, ο Δημήτρης Παπάς και η Νατάσα Εξηνταβελώνη.
Ο Θέμης Καραμουρατίδης και ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος.
Με την Καίτη Γαρμπή.
Παίζουν οι ηθοποιοί:
Θάνος Αλεξανδρής
Μυρτώ Γκόνη
Μαρία Διακοπαναγιώτου
Νίκος Λεκάκης
Νίκος Μαγδαληνός
Νικόλας Μακρής
Λίλα Μπακλέση
Μάγδα Πένσου
Ιωσήφ Πολυζωίδης
Όμηρος Πουλάκης
Ρένος Ρώτας
Ο Θάνος Αλεξανδρής, η Κίρκη Καραλή και η Μαριανίνα Πάτσα.
Ο Αλεξανδρής, κλείνοντας το βιβλίο, που σημείωσε πολύ μεγάλη αναγνωσιμότητα την τελευταία εικοσαετία, αφηγείται: «Είδα έναν κόσμο που άναψε πάνω σε μια σκηνή όλο μάγια. Σαν τον πιο άγριο και άπονο έρωτα που θα ‘θελε να γράψει ο Λόρκα ή σαν ένα φλαμένκο πάνω σε απαγορευμένα βήματα κι άγριες φιγούρες της φωτιάς. Μπορεί και σαν σκηνές που ο Αλμοδοβάρ και ο Φασμπίντερ δεν πρόλαβαν να βάλουν στις ταινίες τους, γιατί δεν έζησαν, δεν είδαν για να εμπνευστούν. Τη νύχτα ζεις. Μπορεί και να πεθάνεις, αλλά σίγουρα δε φυτοζωείς. Ή ζεις ή πεθαίνεις. Πιστεύω ακράδαντα ότι στον 21ο αιώνα, όπως και με το ρεμπέτικο, που ήταν παρεξηγημένο στην εποχή του, το σκυλάδικο θα αποτελέσει αντικείμενο συζήτησης των κοινωνιολόγων. Πιστεύω ότι οι φοιτητές θα προσεγγίσουν με ευλάβεια και συγκίνηση αυτό το κομμάτι της πολιτισμικής μας ιστορίας».
Φωτογραφίες: NDPphoto