Σήμερα συμπληρώνονται 2 χρόνια από τον θάνατο του Χάρρυ Κλυνν. Ο Mr-Green κάνει μια αναδρομή στην μοναδική πορεία του ανατρεπτικού καλλιτέχνη, που ένωσε πολλά δικά του alter ego κάτω από το όνομα “Χάρρυ Κλυνν”, προσφέροντας γέλια στο φανατικό κοινό του!
«Εκείνο που πραγματικά με στεναχώρησε είναι ότι δεν ήρθαν στην κηδεία μου ούτε ο Μπρέζνιεφ, ούτε ο Ρήγκαν, ούτε ο Μιτεράν». Με αυτά τα λόγια ο Χάρρυ Κλυνν, ο οποίος έφυγε από τη ζωή στις 21 Μαϊου του 2018, είχε κατά κάποιον τρόπο προβλέψει την εικόνα της κηδείας του, στην ταινία, «Εις μνήμην». Οι Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Γεώργιος Ράλλης και Λεωνίδας Κύρκος περνούν από το πρώτο νεκροταφείο της Αθήνας για την κηδεία του μεγάλου κωμικού, όπως ο ίδιος την είχε φανταστεί τότε.
Η ταινία γυρίστηκε το 1981, αλλά εξαιτίας της λογοκρισίας δεν προβλήθηκε την ίδια χρονιά στους κινηματογράφους, αλλά τρία χρόνια αργότερα, το 1984. Το αστέρι του Βασίλη Τριανταφυλλίδη –αυτό ήταν το πραγματικό του όνομα- έλαμψε για πρώτη φορά στις 7 Μαϊου του 1940 στην Καλαμαριά Θεσσαλονίκης. Οι γονείς του, Νίκος και Κυριακή Τριανταφυλλίδη ήταν φτωχοί άνθρωποι, Πόντιοι πρόσφυγες. «Τα παιδικά μου χρόνια ήταν γεμάτα στερήσεις και όνειρα. O “εθνάρχης”. τρομάρα του, ο Βενιζέλος, όπως και η ελληνική πολιτεία δεκάρα δεν έδιναν αν ζούμε ή αν πεθαίνουμε. Μας πέταξαν στη Μακεδονία να μας φάνε οι λύκοι. Τελικά, τους λύκους τους φάγαμε εμείς. Η ανέχεια μας στιγμάτισε σαν αναμμένο σίδερο, αλλά δεν μας έκαψε. Νικήσαμε τη φτώχεια, τον ρατσισμό και την αδιαφορία της πολιτείας. Μόνο τη νοσταλγία για την “πατρίδα” δεν μπορέσαμε να ξεπεράσουμε. Ακόμη και σήμερα, μας τρώει τα σωθικά», είχε αναφέρει ο Χάρρυ Κλυνν σε συνέντευξή του στο BHMAMEN τον Ιούλιο του 2010. Εξαιτίας των δυσμενών οικονομικών συνθηκών της οικογένειάς του, αναγκάστηκε να δουλέψει σε ηλικία μόλις πέντε ετών! «Εγώ έκανα όλες τις δουλειές που μπορεί να κάνει ένα παιδί. Δούλευα και πήγαινα ταυτοχρόνως στο σχολείο και όπως όλα σχεδόν τα Ποντιάκια ήμουν πολύ καλός στα μαθήματα κι ας μην είχα ούτε βιβλία», θα πει ο ίδιος σε συνέντευξή του στη δημοσιογράφο, Ελένη Σούρδη, και συνεχίζει: «Ατίθασος δεν ήμουνα, ούτε γκρινιάρης. Η αδερφή μου που με μεγάλωσε λέει ότι ήμουν καλό και φρόνιμο παιδί, πολύ αγαπητό στη γειτονιά. Και στο σχολείο μ’ αγαπούσαν γιατί τους διασκέδαζα. Μιμούμουν τις φωνές των δασκάλων μας και έστηνα αυτοσχέδια νούμερα στα διαλείμματα και στις εκδρομές κι αυτό άρεσε σε όλους». Κάπου εκεί στο δημοτικό, σε μια θεατρική παράσταση, «ξεπήδηξε» και το ψευδώνυμο, Χάρρυ Κλυνν, καθώς υποδύθηκε τον Έρολ Φλιν και το Φλιν, μετατράπηκε σε Κλυνν και το όνομα που ταίριαζε στο μονοσύλλαβο επίθετο ήταν το Χάρρυ.
Δίνει εξετάσεις στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, για να γίνει γιατρός και όπως έχει δηλώσει ο ίδιος χαριτολογώντας, «Μετά σκέφτηκα πιο ανθρωπιστικά και είπα, “δε βαριέσαι; Ένας γιατρός λιγότερος”» και ευτυχώς, γιατί κάπου εκεί θα ξεκινήσει το μεγάλο και λαμπρό του ταξίδι στη σκηνή, που θα του χαρίσει μαγικές και ξεχωριστές στιγμές! Η αφετηρία ήρθε με τη συμμετοχή του σε μια βραδιά ταλέντων του Γιώργου Οικονομίδη. Εκεί άλλαξε η ζωή του καθώς, εκτός από το πρώτο βραβείο, κέρδισε και μια πρόταση από τον ίδιο να τον ακολουθήσει στην Αθήνα. Ο Χάρρυ Κλυνν δεν είχε την παραμικρή διάθεση να ασχοληθεί με το θέαμα. «Ήθελα μόνο να επιβιώσω, να μπορώ να ζήσω. Δεν είχα καν διάθεση να διακριθώ. Αυτό ήταν πολυτέλεια για ένα παιδί που έμενε στο γκέτο της Καλαμαριάς, στο προσφυγικό γκέτο. Και το λέω γκέτο, γιατί υπήρχε ένα χοντρό κρύσταλλο που μας χώριζε από τη Θεσσαλονίκη». Επί τρία χρόνια, ο Γιώργος Οικονομίδης υπήρξε δάσκαλος, μέντορας αλλά και οδηγός του. Σπουδαστής ακόμη ο Χάρρυ Κλυνν στη δραματική σχολή του Πέλλου Kατσέλη, εμφανίστηκε περιστασιακά σε κοσμικά κέντρα, όπως το «Kάστρο», ο «Bράχος», το «Tροκαντερό», το «Άλσος» και το «Γκρην Παρκ». Στη συνέχεια άρχισε να δουλεύει σε διάφορες ταβέρνες, αναψυκτήρια και καμπαρέ, που ανθούσαν εκείνη την εποχή, ενώ για μια τριετία υπήρξε ο πρώτος νουμερίστας και παρουσιαστής προγράμματος. Άρχισε να γίνεται περισσότερο γνωστός στις αρχές της δεκαετίας του 1960, μετά τη συμμετοχή του στις ταινίες, «Γάμος αλά Ελληνικά» και «Τα 201 Καναρίνια», ενώ την ίδια περίοδο, ήρθαν οι πρώτες θεατρικές εμφανίσεις του στα θέατρα Ακροπόλ και Χατζηχρήστου.
Το 1965 υπήρξε μια χρονιά-ορόσημο διότι ταξιδεύει στον Καναδά, ανυποψίαστος φυσικά γι αυτό που θα ακολουθούσε. Ο ίδιος έχει αναφέρει για το ταξίδι του αυτό: «Για έναν χορό πήγα στον Καναδά, για μια εμφάνιση στο Μόντρεαλ. Ήταν ευκαιρία για εμένα να δω τον Καναδά. Ήθελα κιόλας να φύγω. Δεν ξέρω. Υπήρχε μια τάση φυγής μέσα μου, από όταν ήμουν μικρός». Όμως, η μια μέρα έγιναν πολύ γρήγορα, δέκα και σχεδόν αμέσως, ήρθε και η πρόταση να δουλέψει σε ένα ελληνικό μαγαζί στο Ντιτρόιτ. Έτσι, ταξιδεύει στην Αμερική, όπου κι εκεί, η αρχική συμφωνία του ήταν να μείνει για 15 ημέρες. «Στην πρεμιέρα ο τεράστιος χώρος ήταν κατάμεστος από Έλληνες. Την επόμενη ημέρα είχε γίνει πάλι soldout, αλλά από Αμερικανούς. Έντρομος είχα πάει στον επιχειρηματία για να του πω ότι δεν ξέρω αγγλικά. Μου είπε “δεν πειράζει. Εσύ θα λες αυτά που λες και εγώ θα σε πληρώνω”. Εμπνεύστηκα το Greekboy: τον Έλληνα που προσπαθεί να πει, με σπασμένα ελληνικά, κάποιο ανέκδοτο στην παρέα. Αυτό όχι μόνο άρεσε, αλλά έκανε πάταγο», θυμάται σε συνέντευξή του ο ίδιος. Όμως ήδη, είχε ανοίξει ο δρόμος της απόλυτης επιτυχίας του Χάρρυ Κλυνν, καθώς ό,τι και να παρουσίαζε από εκείνη τη στιγμή και μετά θα έκανε τον απόλυτο πάταγο!
Δούλεψε εκτός από κέντρα της διασποράς και σε καφεθέατρα ως stand up comedian, ένα νέο είδος, που το εισήγαγε αργότερα στην Ελλάδα, ως ηθοποιός σε underground παραστάσεις και ως συγγραφέας σατιρικών κειμένων. «Δουλεύαμε σε μέρη όπου το ποτό έκανε 25 ευρώ… Για να κάνεις standup πρέπει να γράφεις κείμενο ο ίδιος ή να βρεις κάποιον με καλά κείμενα να σου δίνει. Δούλευα με διάφορα ονόματα, σπουδαίους κωμικούς, αλλά άγνωστους στην Ελλάδα. Αν το πιστεύετε, ένας από αυτούς ήταν εκείνο το τέρας της Τέχνης, ο Γούντι Άλεν», θα θυμηθεί ανάμεσα σε άλλα σε συνέντευξή του στη Lifo το 2012.
Το 1965 είναι η χρονιά που θα δημιουργήσει τη δική του οικογένεια και παντρεύεται στο Σικάγο τη σύζυγό του, Χαρίκλεια (υπήρξε η φανταστική πρωταγωνίστριά του στις επιθεωρήσεις του μιας και αναφερόταν συνεχώς στην σύζυγό του). Μαζί θα αποκτήσουν εκεί, το πρώτο από τα τρία παιδιά τους, τον Νίκο. Εκείνο το χρονικό διάστημα, του προτάθηκε να παίξει στη γνωστή ταινία «Καμπαρέ», μια πρόταση που τελικά δεν αποδέχτηκε. Αργότερα στο Μόντρεαλ, θα αποκτήσουν τον δεύτερο γιο τους, τον Αποστόλη, ενώ η κόρη τους, η Κορίνα, γεννήθηκε στην Αθήνα. Τον χειμώνα του 1974, στην αρχή της Μεταπολίτευσης, επιστρέφει στην Ελλάδα και πρωτοεμφανίζεται σε μπουάτ της Πλάκας: τον Aιγόκερω, τον Zυγό, τη Διαγώνιο. Στην ίδια συνέντευξη στη Lifoθα πει: «Είχα ζήσει σε μεγάλες πόλεις, στο Μόντρεαλ, στη Νέα Υόρκη, και ενώ αγαπούσα πάντα την Ελλάδα, δεν μπορούσα να καταλάβω με τι γελούσανε, γιατί γελούσανε, τη σάτιρα, τα αστειάκια των επιθεωρήσεων που είχαν πια εκφυλιστεί. Η Ελλάδα είχε πάει πολύ πίσω για δέκα χρόνια, πράγμα το οποίο βέβαια ήταν φυσιολογικό, λόγω της παρουσίας της χούντας».
Το 1977 προτείνει στην EMI – Columbia να συνεργαστούν πειραματικά στην παραγωγή ενός σατιρικού δίσκου και από τη συγκεκριμένη συνεργασία γεννιέται ο πρώτος του δίσκος, με τίτλο, «Για δέσιμο». Από εκείνη την ημέρα θα έρθουν στην πορεία του κι’ άλλοι δίσκοι οι οποίοι θα αποτελέσουν ένα ιδιαίτερο στοιχείο στο χώρο της ελληνικής δισκογραφίας. Για πρώτη φορά σατιρικοί δίσκοι φιγουράρουν στην πρώτη θέση των ελληνικών charts και έρχονται πρώτοι σε κυκλοφορία. Ακόμη και σήμερα τα νούμερα-ρεκόρ από τις πωλήσεις των δίσκων του Xάρρυ Kλυνν παραμένουν ακατάρριπτα. Αυτή είναι και η εποχή, κατά την οποία κυκλοφορεί κι’ ένας μεγάλος αριθμός από πειρατικές κασέτες με ηχογραφήσεις παραστάσεων και ραδιοφωνικών εκπομπών τους «Aραμπάδες με καρούλια» και «Βάσανα που ‘χει η αγάπη» τις οποίες παρουσίασε από το Δεύτερο Πρόγραμμα της Eλληνικής Pαδιοφωνίας το 1981 μαζί με τον Αντώνη Ανδρικάκη.
Η δεκαετία του 1980 έρχεται να συνδεθεί άρρηκτα με το πρόσωπο του. Οι ταινίες, «Αλαλούμ» και «MadeinGreece» το 1982 και 1987 αντίστοιχα, σπάνε όλα τα ρεκόρ εισιτηρίων, ενώ τα διαφημιστικά σποτ με τα σνακ, «φουντούνια», τις «ωραίες πατάτες», τη Serenata, το CocoMilk, καταχωρούνται στη μνήμη όλων μας με το πρόσωπο και τη φωνή του, ενώ τα περισσότερα από αυτά έχουν βραβευθεί από τα Φεστιβάλ Ελληνικής Διαφημιστικής Δημιουργίας της ΕΔΕΕ.
Η δεκαετία του 1990 έχει κι αυτή την καλλιτεχνική σφραγίδα του Χάρρυ Κλυνν, καθώς για τέσσερις συνεχείς χρονιές παρουσίασε στον ΑΝΤ1 την εκπομπή «Harry Klynn Special Shows», ενώ στην ίδια τηλεοπτική συχνότητα το 1995 μας συστήνει το one man show με το όνομα Πολίτης Κλυνν. Οι εμφανίσεις του στην τηλεόραση του χαρίζουν τον τίτλο του εμπορικότερου καλλιτέχνη σύμφωνα με την AGB και οι παραστάσεις του στα θέατρα Ορφέας, Άλσος, Δελφινάριο και Μινώα, καταρρίπτουν κάθε προηγούμενο εισπρακτικό ρεκόρ. «Τη σάτιρα την έχουμε εγγεγραμμένη στο DNA μας εμείς οι Πόντιοι, είναι αναπόσπαστο κομμάτι της κουλτούρας μας. Ο αυτοσαρκασμός είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της ράτσας μας – δεν χαριζόμαστε σε κανέναν, ούτε στον εαυτό μας», αναφέρει στο BHMAMEN, τον Ιούλιο του 2010.
Τα προγράμματα από 3 παραστάσεις του στο θέατρο Άλσος.
Ο Χάρρυ Κλυνν με τον Κώστα Βουτσά, τον Σωτήρη Μουστάκα και τον Γιώργο Κωνσταντίνου σε πρόβες από παράσταση στο Άλσος.
Όμως ο Χάρρυ Κλυνν δεν είχε μόνο το χάρισμα να χαρίζει απλόχερα το γέλιο. Είχε κι’ άλλη καλλιτεχνική ευαισθησία, τη ζωγραφική, μια Τέχνη την οποία μάλλον την κληρονόμησε, την αγάπησε και την εξέλιξε, από τον πατέρα του, ο οποίος ήταν ζωγράφος. Επηρεασμένος από εκείνον, δημιούργησε εκατοντάδες έργα ζωγραφικής, αρκετά από αυτά με τον κλασικό τρόπο και κάποια άλλα με τη βοήθεια του ηλεκτρονικού υπολογιστή. «Έβλεπα τον πατέρα μου να ζωγραφίζει και τη μάνα μου να γκρινιάζει που δεν είχαμε να φάμε. Και με το δίκιο της, ποιος να αγοράσει πίνακα ζωγραφικής στην Καλαμαριά και μάλιστα από έναν κομουνιστή ζωγράφο», θα πει με την αλήθεια του στη συνέντευξή του στην Ελένη Σούρδη και θα συνεχίσει: «Έτσι ο Νικόλας αναγκάστηκε να κάνει τον ελαιοχρωματιστή και τον κατασκευαστή πινακίδων για να μας ζήσει. Που και που έδινε και κανέναν πίνακά του στην κυριολεξία για ένα κομμάτι ψωμί… Που να τολμήσω να μιλήσω στη μάνα μου για ζωγραφική… Ίσως γίνω γιατρός της έλεγα και της άρεσε… Τα χρώματα του Νικόλα όμως ποτέ δεν σβήστηκαν από την ψυχή μου. Θυμάμαι ζωγράφιζα με ό,τι υλικό έβρισκα μπροστά μου. Ήμουν και πάρα πολύ καλός στις μικρές κατασκευές κυρίως από βίδες, ελάσματα και παλιά εξαρτήματα μηχανών που έβρισκα σε αφθονία στο γειτονικό αγγλικό στρατόπεδο. Αργότερα ασχολήθηκα με τις φιγούρες του Καραγκιόζη που τις σκάλιζα με ένα μεγάλο καρφί που το βάζαμε στις γραμμές του τραμ για να περάσει από πάνω του το όχημα και να το μετατρέψει σε κοπίδι… Τώρα ζωγραφίζω και με τον ηλεκτρονικό υπολογιστή! Δεν έχει σημασία με τι ζωγραφίζεις, σημασία έχει να ζωγραφίζεις…». Έτσι, το 1998 παρουσιάζεται η πρώτη του ζωγραφική έκθεση στον «Εικαστικό Κύκλο». Η καλλιτεχνική του ανησυχία δε σταματά στη ζωγραφική και συνεχίζεται στη συγγραφή. Σε ηλικία μόλις 15 ετών δημοσιεύεται ποίημα του στην εφημερίδα Μακεδονία και έως τα 18 του έτη, πολλά από τα ποιήματά του δημοσιεύτηκαν σε φιλολογικά περιοδικά της εποχής. Η συγγραφική του δραστηριότητα είναι συνεχής από τότε-κυκλοφορούν 12 βιβλία του- και πολύ υλικό του δεν έχει δει ακόμα το φως της δημοσιότητας. Μάλιστα, το 2006 αποφάσισε να μείνει μόνιμα στη γενέτειρά του, την Καλαμαριά της Θεσσαλονίκης, όπου και συνέχισε τη συγγραφή.
«Το ποδόσφαιρο αυτό καθαυτό είναι χωρίς καμιά αμφιβολία το πιο λαοφιλές άθλημα στον κόσμο. Στην Ελλάδα του “δήθεν” οι “αγράμματοι κουλτουριάρηδες” και “παμφάγο” κράτος το οδήγησαν στην αγκαλιά των “επενδυτών” της αρπαχτής… Κι όμως το κακόμοιρο επέζησε και κατόρθωσε να μας βγάλει στο δρόμο πανηγυριστές… Μαζί μ’ όλους εκείνους που το κακολόγησαν, το κατασυκοφάντησαν και έκαναν τα πάντα να το εξαφανίσουν!» είχε δηλώσει αφήνοντας να διαφανεί η μεγάλη του αγάπη για τον αθλητισμό και ιδιαίτερα για το ποδόσφαιρο. Το 1980 ηγήθηκε μίας ομάδας Ποντίων και φίλων του συλλόγου της γενέτειράς του, του Απόλλωνα Καλαμαριάς. Σκοπός της ομάδας αυτής ήταν η αποκατάσταση του ονόματος του ποδοσφαιρικού σωματείου. Η προσπάθεια κρίνεται επιτυχημένη αφού η ομάδα κατά το διάστημα της προεδρίας του αποκτά γήπεδο, επανέρχεται στην Α΄ Εθνική Κατηγορία μετά από 20 χρόνια, αποκτά υποδομές, φυτώριο και γύρω της συσπειρώνει παλιούς και νέους φίλους. Ο Χάρρυ Κλυνν προχωρά και σε προτάσεις αναδιάρθρωσης του θεσμικού πλαισίου του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και αναδεικνύεται σε ηγετική μορφή της σύγκρουσης του 1988 μεταξύ συλλόγων και πολιτείας που οδηγεί για πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά σε διακοπή του πρωταθλήματος.
Την εποχή εκείνη το επαγγελματικό ποδόσφαιρο περνάει νέα μεγάλη κρίση. H πολιτεία αφαιρεί τη διοργάνωση του πρωταθλήματος από την ΕΠΑΕ και την παραχωρεί στην ΕΠΟ. Ομόφωνα όλες οι ομάδες προτείνουν για πρόεδρο της ΕΠΑΕ τον Xάρρυ Kλυνν. O Xάρρυ Kλυνν αναλαμβάνει την προεδρία, αναδιοργανώνει την EΠAE, έρχεται σε επαφές με τη FIFA και την UEFA και προτείνει όρους που είναι εξαιρετικά ελκυστικοί και η πολιτεία δεν μπορεί να αρνηθεί. Το πρωτάθλημα τελικά ξαναγυρίζει στην ΕΠΑΕ. Τρία χρόνια αργότερα αποχωρεί από την προεδρία. Η πρότασή του για την καθιέρωση ημιεπαγγελματικού ποδοσφαίρου απορρίφτηκε από την πλειοψηφία των ΠΑΕ. Αυτός ήταν ο Χάρρυ Κλυνν. Ένας άνθρωπος ταλαντούχος, μαχητικός και μαχητής, οξυδερκής. Στις 7 Ιουνίου 2016 φεύγει από τη ζωή ο πρωτότοκος γιος του, Νίκος Τριανταφυλλίδης, κι εκείνος βυθίζεται σε βαρύ πένθος και θλίψη. Η υγεία του επιβαρύνεται έχοντας σοβαρά αναπνευστικά προβλήματα και οι μέρες τον βρίσκουν καθηλωμένο σε αναπηρικό αμαξίδιο. Φεύγει από τη ζωή, δυο χρόνια αργότερα, όσο μάλλον άντεξε μακριά από τον γιο του. «Εγώ και ως νέος γέρος ήμουν. Ήμουν ευαίσθητο παιδί, έβλεπα πράγματα που οι άλλοι ίσως δεν έβλεπαν και ήθελα να τους βοηθήσω να τα δουν. Γι’ αυτό επέλεγα την οδό του γέλιου. Μέσω του γέλιου μπορούσα να μιλήσω για όσα μας πλήγωναν. Ακόμη και τώρα αυτό κάνω. Ήταν ένα εφεύρημα το γέλιο, ένα τέχνασμα. Από κάτω υπήρχαν οργή και θλίψη».