Οι πρωταγωνιστές του θρυλικού Κωνσταντίνου και Ελένης και καλοί φίλοι, Χάρης Ρώμας και Ελένη Ράντου συναντήθηκαν το βράδυ της Δευτέρας 30 Μαΐου στη σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, όπου παρακολούθησαν την Χορευτική Πανούκλα – Dancing Plague του Κωνσταντίνου Μάρκελλου.
Λίγα λόγια για το έργο
Μετά την -βασισμένη σε αληθινή ιστορία- “Απαγωγή της Τασούλας” (Υποψηφιότητα Βραβείου “Μελίνα Μερκούρη 2020” για την Ελένη Στεργίου), ο σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Μάρκελλος, παρουσιάζει στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά το δεύτερο Θεατρικό του έργο με τίτλο “Χορευτική Πανούκλα/Dancing Plague”, εμπνεόμενος από ένα, επίσης, πραγματικό γεγονός που έλαβε χώρα στο μεσαιωνικό Στρασβούργο και μέχρι σήμερα παραμένει ένα από τα μεγάλα, άλυτα μυστήρια της Ιστορίας.
Στις 14 Ιουλίου του 1518 και για διάστημα μερικών εβδομάδων, χιλιάδες πολίτες-μέλη της Τρίτης Τάξης, υπό το καθεστώς ανέχειας και επισφάλειας για την υγεία και τη ζωή τους, οδηγημένοι από μια ακατανίκητη και μυστηριώδη παρόρμηση, βρέθηκαν να χορεύουν ασταμάτητα, μέχρις εξαντλήσεως στους δρόμους της πόλης όπου σήμερα χτυπά η καρδιά της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.
Οι θρησκευτικές και πολιτικές αρχές, θορυβημένες, θέλησαν να εντοπίσουν την προέλευση της ακατανόητης Χορεομανίας επιχειρώντας να την αποδώσουν κατά σειρά σε αστρολογικά, υπερφυσικά, βιολογικά, ιατρικά και άλλα αίτια. Μα πάνω απ’ όλα έσπευσαν να περιορίσουν την εξάπλωσή της προκειμένου να διατηρήσουν έναν επιθυμητό βαθμό ευταξίας στους δρόμους. Παρά τις προσπάθειές τους, η μανία πήρε γρήγορα τις διαστάσεις ανεξέλεγκτης επιδημίας, η οποία έγινε γνωστή με το όνομα “Χορευτική Πανούκλα”. Μέχρι το τέλος Αυγούστου, το φαινόμενο είχε εκτονωθεί κάτω από ανεξακρίβωτες μέχρι και σήμερα, για τους ιστορικούς, συνθήκες. Στο μεταξύ εκατοντάδες άνθρωποι είχαν χάσει τη ζωή τους από εξάντληση, αφυδάτωση, εγκεφαλικά επεισόδια ή εμφράγματα.
Το ομώνυμο θεατρικό έργο του Κωνσταντίνου Μάρκελλου ανεβαίνει σε σκηνοθεσία του συγγραφέα και πρωτότυπη μουσική του Λευτέρη Βενιάδη στην Σκηνή Ωμέγα του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά από τις 9 Μαΐου και για 10 μόνο παραστάσεις. Πρόκειται για μια αλληγορία πάνω στα όρια και τις ανεπάρκειες της ανθρώπινης φύσης, τον φόβο του Θανάτου, την αναπόφευκτη φθορά (σωμάτων και ιδεολογιών), την ενστικτώδη αντίδραση του ανθρώπου στην καταπίεση, στην χειραγώγηση και στην ανέχεια, αλλά και μια σπουδή, ταυτόχρονα, πάνω την σύγκρουση ανάμεσα στην επιθυμία της ελευθερίας και στην αναγκαιότητα του “συνανήκειν”.
Φωτογραφίες: NDPphoto