Είναι ο πρώτος Φάουστ που κατάφερε να με κρατήσει συγκεντρωμένο για δυόμιση ώρες – όσο διαρκεί η παράσταση- αλλά και να τον καταλάβω. Αυτό είπα και στον Νίκο Κουρή που υποδύεται τον εμβληματικό ήρωα του Γκαίτε στην παράσταση που ανεβαίνει στο Δημοτικό θέατρο Πειραιά σε σκηνοθεσία της Κατερίνας Ευαγγελάτου, με Μεφιστοφελή τον υπερταλαντούχο Αργύρη Πανταζάρα. Ήταν τέτοια η ανυπομονησία μου να δω την παράσταση που πήγα στην πρώτη-πρώτη παράσταση του Φάουστ. Και είδα ένα θέατρο – στολίδι, γεμάτο από νεολαία! Μέχρι και στον τρίτο εξώστη (στον δεύτερο εξώστη, τα μπαλκόνια φιλοξενούν τα μεγαλύτερα ονόματα συγγραφέων και συνθετών με τα δύο που βρίσκονται στην σκηνή να αναγράφουν «Όμηρος» και «Σαίξπηρ»!), full από νέο κόσμο που φάνηκε και από το χειροκρότημα αλλά και από τον ενθουσιασμό στο τέλος της παράστασης να την έχουν απολαύσει. Η αλήθεια είναι ότι ο Φάουστ του Γκαίτε, έργο-ορόσημο της παγκόσμιας δραματουργίας είναι έργο τόσο μεγαλειώδες, μαγικό και ποιητικό αλλά και δύσκολο, τόσο στην σκηνική απόδοση όσο και στην αντίληψή του από κοινό. Η εμπνευσμένη σκηνοθέτης Κατερίνα Ευαγγελάτου παρουσίασε στο κοινό μια εξαιρετική παράσταση, με άψογη αισθητική και προσαρμοσμένη στο σήμερα, έχοντας συνοδοιπόρους σε αυτό δύο σπουδαίους ηθοποιούς: Τον Νίκο Κουρή που ανεξαρτήτως της λατρείας μου για εκείνον, καταφέρνει από έργο σε έργο να γίνεται καλύτερος και να προσφέρει μοναδικές αξιοζήλευτες ερμηνείες στο κοινό, καταφέρνοντας έτσι να γίνεται άκρως υπολογίσιμη μονάδα στα θεατρικά πράγματα. Ο δικός του Φάουστ είναι ένας τύπος που παρά την γνώση του αντιλαμβάνεται ότι δεν ξέρει τίποτα. Και τότε, γνωρίζεται με τον διάολο, συνάπτουν συμφωνία και αρχίζει να «εξερευνά» έναν άλλο κόσμο. Γιατί είναι μοναδικός αυτός ο ηθοποιός; Γιατί μέσα στις δυόμιση ώρες του έργου, είδαμε καθαρά τα στάδια από τα οποία περνάει ο ήρωας του, την αρχική βαρεμάρα, τον ενθουσιασμό στην προοπτική μιας νέας «ζωής», την ανυπομονησία του για να ρίξει την 16χρονη Μαργαρίτα, την αμφιβολία και την αμφισβήτηση αν είναι στο σωστό μονοπάτι και τέλος, την απόλυτη κατάρρευση! Σε στυλ Μοϊκάνα ανεβοκατεβαίνει στην σκηνή, το ίδιο αεικίνητος είναι και ο Μεφιστοφελής, Αργύρης Πανταζάρας που με τον Βασιλιά Ληρ του Κιμούλη και τον Φάουστ έχει περάσει σε άλλα επίπεδα! Είναι μαγικός ηθοποιός! Εντυπωσιακές οι σκηνές της πάλης όπου και οι δυο σαν Matrix ήρωες παλεύουν. Και οι δυο τους φαίνεται να αντιμετωπίζουν το έργο σαν παρτιτούρα που δεν μπορείς να αλλάξεις ούτε κόμμα, και η μία λέξη σε πάει στην επόμενη. Στην μετάφραση του Σπύρου Ευαγγελάτου (θυμόμαστε ότι ο κορυφαίος σκηνοθέτης είχε ανεβάσει τον Φάουστ το 1998 στο Αμφιθέατρο με Φάουστ τον Γιάννη Φέρτη και Μεφιστοφελή την Λήδα Τασοπούλου), ο διάολος αυτοσαρκάζεται «Μα και αν δεν είχε στον διάολο δοθεί, και πάλι ήταν γραφτό του να χαθεί” λέει για τον Φάουστ! Πολύ καλή και η Νάνσυ Σιδέρη που η Μαργαρίτα της είναι το εξιλαστήριο θύμα του έργου ενώ μαζί με τους πρωταγωνιστές, στην σκηνή εμφανίζονται σπουδαστές της Δραματικής Σχολής Πειραϊκού Συνδέσμου που απογειώνουν το αποτέλεσμα – η σκηνή της Βαλπούργειας Νύχτας με την υπέροχη μουσική είναι συγκλονιστική! Σκηνικά, φωτισμοί, μουσική, είναι υπέροχα! Και όπως είπε και η Κατερίνα Ευαγγελάτου σε κάποιους κυρίους που της έδιναν συγχαρητήρια, «είναι τόσο προκλητικό, όσο θα το ήθελε και ο Γκαίτε».
Ο Αγησίλαος Μικελάτος και ο Αργύρης Πανταζάρας.
Μετά την πρεμιέρα, η σκηνή άδεια..
