Το Εθνικό Θέατρο παρουσίασε στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, το περασμένο Παρασκευο-Σάββατο την εμβληματική τραγωδία του Ευριπίδη, Ιππόλυτος, που είχε εγκαινιάσει ακριβώς πριν από 60 χρόνια το Φεστιβάλ Επιδαύρου. Αν και το καλοκαίρι του 1938, ο Δημήτρης Ροντήρης είχε ανεβάσει την Ηλέκτρα του Σοφοκλή (και μάλιστα στο φως της ημέρας) στην Επίδαυρο – που μόλις είχε αρχαιολογικά αποκατασταθεί από τον αρχαιολόγο Καββαδία- η σημαντική αυτή προσπάθεια δεν συνεχίστηκε τα επόμενα καλοκαίρια μιας και ακολούθησαν Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος, Κατοχή, Εμφύλιος… Μέχρι που το 1954 (έχοντας ήδη παρουσιαστεί στο Ηρώδειο), ο Ροντήρης ανεβάζει τον Ιππόλυτο στην Επίδαυρο με τον απόφοιτο του Εθνικού Θεάτρου Αλέκο Αλεξανδράκη στον ομώνυμο ρόλο. Αυτή η παράσταση ήταν ουσιαστικά η πρώτη του Φεστιβάλ της Επιδαύρου που γιορτάζει φέτος 60 χρόνια αδιάκοπης και θεσμικής λειτουργίας. Μέσα σε αυτά τα χρόνια, το Φεστιβάλ κατάφερε να γίνει ένας μεγάλος, διεθνούς κύρους και ακτινοβολίας πολιτισμικός θεσμός!
Στο φετινό επετειακό ανέβασμα της Λυδίας Κονιόρδου, τον ρόλο που πριν 60 χρόνια είχε ερμηνεύσει ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ερμήνευσε μοναδικά ο Νίκος Κουρής. Ο υπερταλαντούχος ηθοποιός αναμετρήθηκε σε επίπεδο αντάξιο του ήρωα που ερμήνευσε (όλοι μίλησαν για ερμηνεία που θα καταγραφεί σαν προσωπική του επιτυχία!). Πιστεύοντας ότι “ο καθένας με τις προτιμήσεις του σε ανθρώπους και θεούς!” και τιμώντας την θεά Αρτέμις και όχι την Αφροδίτη, η τελευταία για να τον εκδικηθεί εμπνέει στην μητριά του, Φαίδρα, έρωτα προς τον Ιππόλυτο. Όταν εκείνος το πληροφορείται από την τροφό (εξαιρετική η Λήδα Πρωτοψάλτη η οποία κατασυγκινημένη υποκλίθηκε στο τέλος και χειροκροτήθηκε ουσιαστικά για το σύνολο της καριέρας της), υπόσχεται ότι δεν θα την μαρτυρήσει και θα σιωπήσει. Η Φαίδρα (εντυπωσιακή και κατάξανθη η Λυδία Κονιόρδου) μετά την άρνηση του Ιππόλυτου, αποφασίζει να δώσει τέλος στην ζωή της αλλά αφήνει γράμμα στον σύζυγό της, Βασιλιά Θησέα, όπου εξηγεί ότι για τον θάνατό της ευθύνεται ο γιος του. Ο Ιππόλυτος αποσιωπά τα κίνητρα της Φαίδρας και αφήνεται στην οργή του πατέρα του, ο οποίος ζητά από τον Ποσειδώνα την τιμωρία του γιου του…
Μετά την χειμωνιάτικη Φλαντρώ, η Λυδία Κονιόρδου επιστρέφει στο Εθνικό και σκηνοθετεί τον Ιππόλυτο με σύγχρονη ματιά και απίθανα εικαστικά στοιχεία όπως φωτισμούς τύπου Γουίλσον αλλά και μουσική με κινέζικες μελωδίες. Η τραγωδός/ σκηνοθέτης εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το φυσικό τοπίο πίσω από την σκηνή και το χρησιμοποίησε σαν δάσος (φυσικός χώρος της θεάς Άρτεμις). Αίσθηση προκάλεσε η Μάρθα Φριντζήλα που υποδύθηκε μια διαφορετική Αφροδίτη ενώ η ιστορία του αγνού Ιππόλυτου που μιλά για το πάθος, το λάθος και την συγχώρεση τελείωσε με 2 γυναίκες του χορού που απήγγειλαν συγκινητικά “Οι ιστορίες των μεγάλων αξίζει να τις κλαις και να τις λες – για πάντα”!
Ακριβώς μετά από 2 ώρες, έντονο χειροκρότημα, σειρά έχει – μέσα από το δρομάκι- η είσοδος στα καμαρίνια. Συγχαρητήρια, συνεντεύξεις, αγκαλιές, ενθουσιασμός και φεύγοντας, ραντεβού για μισή ώρα αργότερα – πού αλλού;- στον Λεωνίδα, στο Λυγουριό. Στην ιστορική ταβέρνα που έχουν δειπνήσει σχεδόν όλοι οι μύθοι του ελληνικού θεάτρου… Κάθε τοίχος, κάθε γωνιά έχει φωτογραφίες από θρυλικές παραστάσεις και αφιερώσεις των πρωταγωνιστών. Στις φωτογραφίες που ακολουθούν, μπορείτε να δείτε μερικές: