Για 3η χρονιά παρουσιάζεται στο θέατρο Πορεία η Μεγάλη Χίμαιρα του Μ. Καραγάτση, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τάρλοου. Η βραβευμένη παράσταση, που μέτρησε 250 παραστάσεις και 60.000 θεατές μέχρι και την δεύτερη σεζόν της, δεν έπαψε ποτέ να είναι sold-out, συνεχίζοντας και φέτος – ενώ υπάρχουν σκέψεις να πάρει παράταση και του χρόνου.
Εγγονός του Καραγάτση, ο Τάρλοου μετέφερε μοναδικά στην σκηνή το εμβληματικό μυθιστόρημα, όπου συνέδεσε έξοχα το κινηματογραφικό μέρος της παράστασης (από τον Χρήστο Δήμα) με την θεατρική πλοκή, έχοντας έναν συγκλονιστικό θίασο και την υπέροχη μουσική της Κατερίνας Πολέμη. Σίγουρα πρόκειται για μια παράσταση στην οποία θα ανατρέχουμε -όταν θα μιλάμε για σπουδαίες θεατρικές δουλειές. Η Αλεξάνδρα Αϊδίνη, τόσο αιθέρια όσο και αποφασιστική, είναι η Μαρίνα, σαν να έγινε ηθοποιός για να παίξει αυτόν τον ρόλο. Ο Μάξιμος Μουμούρης αποτελεί μια ήρεμη δύναμη ενώ ο Δημήτρης Μοθωναίος μας πείθει απόλυτα για το πάθος του ήρωά του. Και όπως λέει και ο “Μηνάς”, “Έτσι είναι οι ζωντανοί, έχουν το βάσανο της μνήμης…”
Πρωταγωνιστούν: Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Μάξιμος Μουμούρης, Δημήτρης Μοθωναίος, Σμαράγδα Σμυρναίου, Ειρήνη Φαναριώτη, Καίτη Μανωλιδάκη, Δημήτρης Τάρλοου (σε ρόλο έκπληξη) και στον ρόλο της Αννούλας, οι μικρές: Αναστασία Γιαννιώτη, Ειρήνη Μπρουλιδάκη, Μυρτώ Μπρουλιδάκη και Μανιώ Τάρλοου.
Η παράσταση-θεατρικό γεγονός παραμένει στο ρεπερτόριο κάθε Τρίτη στις 16:00 και κάθε Τετάρτη, Πέμπτη και Παρασκευή στις 17:00.
“Η Μήδεια είναι ο φυσιολογικός άνθρωπος, που το ερωτικό πάθος του σκοτίζει το λογικό, όπως στον κάθε φυσιολογικό άνθρωπο”.
Σε αυτό το επικό ερωτικό μελόδραμα παρακολουθούμε την ιστορία μιας Γαλλίδας, της Μαρίνας Μπαρέ, που έρχεται να ζήσει στην Ελλάδα ερωτευμένη και παντρεμένη με έναν Έλληνα εφοπλιστή, αλλά και παθιασμένη με την ελληνική κλασσική παιδεία. Ερχόμενη σε επαφή, όμως, με την ίδια τη χώρα των ονείρων της, συναντά τις δικές της Χίμαιρες: το δραματικό τοπίο, τραχύ κι αισθησιακό ταυτόχρονα, την παρασύρει σε μια μοιραία δίνη πάθους, πυροδοτεί τα παλιά ψυχολογικά της τραύματα και την οδηγεί στην αυτοκαταστροφή.
Ο Καραγάτσης σε αυτό το μυθιστόρημα, που κλείνει τη γνωστή τριλογία «Γιούγκερμαν – Λιάπκιν – Χίμαιρα», μελετάει ενδελεχώς τη δυνατότητα προσαρμογής των ξένων στην ελληνική πραγματικότητα, αλλά και την αμφιθυμία των Ελλήνων απέναντι στη Δύση. Κρύβει καλά τον ακραίο και κατάμαυρο ρομαντισμό του κάτω από πέπλο κυνισμού ή και ωμότητας. Βαθιά απελπισμένος ο ίδιος, μετατρέπει τη Μαρίνα σε χίμαιρα, αρνούμενος την έννοια της αγάπης. Νομίζουμε ότι πετυχαίνουμε, ερωτευόμαστε, δημιουργούμε πνευματικά. Όλα εν τέλει καίγονται κάτω από το σκληρότατο ελληνικό φως. Σαν μύγες μαγευόμαστε από το άγνωστο, για να γίνουμε παρανάλωμα σε μια στιγμή. Αυτή τη μοιραία στιγμή περιγράφει ο Καραγάτσης.