H Εθνική μας Σταρ, το αιώνιο κορίτσι, η Αλίκη Βουγιουκλάκη ή πολύ απλά το Αλικάκι μας, το αστείο κορίτσι, ο Μύθος, η γατούλα, το κορίτσι που έχει ένα μυστικό και που το λάτρεψε ο χρόνος, η Λίζα Παπασταύρου, η Κατερίνα της Ψαραγοράς αλλά και η Υπολοχαγός Νατάσα (και όχι Ναυσικά όπως ήθελε ο Φώσκολος), εκείνη που όταν ήταν μικρή ήθελε να τη φωνάζουν Μαρίνα, η σταρ που μαγνήτιζε η ίδια το φως, ο Πίπης, η ξανθιά νεράιδα αλλά και το Παλικάρι (γιατί ο άνδρας της ζωής της ήταν εκείνη), η αγαπημένη μας μαθήτρια με την ποδιά, το Δόλωμα αλλά και η Κατάσκοπος Νέλλη (οι δυο αγαπημένες μου ταινίες της), εκείνη που έτρεχε στα σοκάκια της Κέρκυρας με το κίτρινο φόρεμα για την Αρχόντισσα και που έκανε μια άγνωστη Αντίπαρο διάσημη εν μια νυκτί, η Σοφερίνα που χόρεψε χάλι-γκάλι, αλλά και συρτάκι, βούτηξε για το Σταυρό, έβαζε ιβίσκους στα μαλλιά, Φίνος Φιλμς και Καραγιάννης – Καρατζόπουλος, Φεστιβάλ Καννών και Θεσσαλονίκης, η σοσιαλίστρια και το πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα, αυτή που με τον μεγάλο Μάνο Χατζιδάκι μάς πρόσφεραν τραγούδια της αθανασίας, τραγουδώντας σε μια βάρκα, σε λεωφορεία ή ακόμα και πάνω σε γαϊδουράκια, η καλύτερη Εβίτα παγκοσμίως, η πιο χαραγμένη μου ανάμνηση από την οδό Αμερικής, η Ωραία μου Κυρία, η Μελωδία όπου “κι αν ο κόσμος αγριεύει και με κυνηγά, εγώ πολεμάω για αυτά που αγαπώ, τους δίνω ζωή, χαρά…”, Καμπαρέ και Καμπίρια και Αντιγόνη στην Επίδαυρο, η ίδια που έκανε τις μεγαλύτερες επιτυχίες (ρεκόρ) και τις μεγαλύτερες αποτυχίες (όπως είχε δηλώσει σε συνέντευξή της), σπάνια αυθεντικότητα, έξυπνη αίσθηση του χιούμορ και αληθινή αντισυμβατικότητα μέσα στην αθωότητά της, το συχνό μας ραντεβού μέσα από την οθόνη, το κορίτσι -γκρο πλαν- που νόμιζε ότι όταν θα έφευγε, θα λέγαμε ότι απλώς χάσαμε ένα χαμόγελο και πως δεν ήταν τίποτα παραπάνω… Κι όμως, σήμερα που θα γιόρταζε τα γενέθλιά της, λείπει όσο ποτέ άλλοτε! Ίσως για να μας θυμίσει λίγο από αθωότητα γιατί μόνο αυτή στιγμάτισε όσο κανένας άλλος τα χρόνια της αθωότητας της Ελλάδος, ίσως για να μας αλαφρύνει με το χαμόγελό της, ίσως γιατί μόνο το φως της αρκεί…
3 μέρες πριν την επέτειο της ημέρας που έφυγε, τη θυμόμαστε -όχι ότι την ξεχάσαμε και ποτέ δηλαδή- με κάποιες σημειολογικές της δηλώσεις και υπέροχες φωτογραφίες της:
«Δεν νομίζω ότι έχω “ναρκώσει” τον κόσμο. Μπορεί να μην του έδωσα πνευματική τροφή υψηλής ποιότητας, αλλά του δίνω το γέλιο, την ξεγνοιασιά, την ξεκούραση».
«Η λέξη “απαισιοδοξία” υπάρχει σε όλα τα λεξικά, εκτός από το δικό μου».
«Σε μια εποχή μελαγχολική και χωρίς πολλές ελπίδες για καλύτερες μέρες, ήθελα να δώσω την ευκαιρία στον κόσμο να ονειρευτεί, να του δώσω έστω μια μικρή δόση ελπίδας».
“Όσο μ΄αγαπάτε, εγώ θα υπάρχω!”
“Εγώ νομίζω, ήμουν αληθινή, όχι δήθεν. Δεν είμαι δήθεν σταρ είμαι πραγματική σταρ. Δεν είμαι δήθεν ταλαντούχα είμαι πραγματικά ταλαντούχα. Δεν έχω κάνει δήθεν αποτυχίες. Έχω κάνει μεγάλες αποτυχίες. Δεν έχω κάνει δήθεν επιτυχίες έχω κάνει τα μεγαλύτερα ρεκόρ. Κατάλαβες; Δεν είμαι δήθεν όμορφη. Είμαι αυτή που είμαι. Δεν διεκδικώ πράγματα που δεν είμαι. Για αυτό κρατάω στον χρόνο, για αυτό και οι γυναίκες έχουν πάντα την περιέργεια να τους αποκαλύψω κάποιο μυστικό. Το μυστικό είναι να μάθεις να διεκδικείς αυτό που σου αξίζει και να σέβεσαι τον εαυτό σου. Εγώ, από την μέρα που μπήκα στην δραματική σχολή, κρυφά από την μάνα μου είχα ένα στόχο: να ξεφύγω από μια ζωή που δεν μου άρεσε. Διεκδικούσα αυτό που δεν είχα, έπρεπε να το κερδίσω”.
“Δεν πιστεύω ότι ο άνθρωπος φεύγει και τελειώνει, γίνεται χώμα, αέρας και εξαφανίζεται από προσώπου γης. Πιστεύω πως κάποτε επανέρχεται, ζει, δημιουργεί, ανανεώνεται μέσα σε ένα αιώνιο παιχνίδι της ζωής και του θανάτου”.
«Προσωπικά, πιστεύω ότι η δική μου σφραγίδα από τον 20ό αιώνα θα περάσει και στον 21ό».
– Τι έχεις προσφέρει στον ελληνικό λαό, ώστε να δικαιολογείται η τόση φασαρία που ξεσηκώνεις δεκαετίες; – Ένα χαμόγελο. Τεράστια υπόθεση!