Άγρια ομορφιά και απέραντο μπλε συνδυάζει η Αμοργός που αποτελεί προορισμό με πολλούς ορκισμένους φίλους. Με το που έγινε διάσημη στα πέρατα χάρη στην γαλλική παραγωγή του Λυκ Μπεσόν Το απέραντο γαλάζιο (1988), η Αμοργός ανέπτυξε σχετικά νωρίς τουρισμό – είναι χαρακτηριστικό ότι στο νησί ακούς περισσότερο γαλλικά από ό,τι ελληνικά. Έτσι, την παραμονή της Παναγίας, ξυπνήσαμε πρωί για να “πεταχτούμε” μέχρι την Αμοργό – 40′ μόλις από το Κουφονήσι. Και, ναι, η Αμοργός προσφέρει αυτό που υπόσχεται: άγρια γοητεία και χαλαρωτική διάθεση (στις φωτογραφίες βλέπετε την Αμοργό με μουντό καιρό, φανταστείτε την με ήλιο). Αφού δέσαμε στα Κατάπολα, με αυτοκίνητα, ξεκινήσαμε για το μοναστήρι της Παναγίας της Χοζοβιώτισσας. Το αυτοκίνητο είναι απαραίτητο για τις μετακινήσεις στο νησί. Η κατάλευκη Μονή χτίστηκε το 1088 μ.Χ. από τον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Αλέξιο Α’ Κομνηνό και βρίσκεται 300 μέτρα από την θάλασσα. Σου κόβεται η ανάσα στην ανάβαση του πέτρινου καλντεριμιού αλλά η εμπειρία αξίζει τον κόπο: η θέα από πάνω σου κόβει την ανάσα ενώ η επίσκεψη στο μοναστήρι σου ξυπνά κατανυκτικά αισθήματα. Το μοναστήρι γιορτάζει στις 21 Νοεμβρίου και στους επισκέπτες προσφέρεται φαγητό και αμοργιανό παστέλι.
Μετά την επίσκεψή μας στο μοναστήρι, πήγαμε για μπάνιο στην παραλία της Αγίας Άννας. Φανταστικοί κολπίσκοι που σου δημιουργούν την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην Νότια Ιταλία, στις ακτές του Αμάλφι ή του Σορέντο. Μόνο που εδώ κυριαρχεί το απέραντο μπλε – εδώ γυρίστηκαν άλλωστε και πολλές από τις σκηνές του έργου με την Ροζάνα Αρκέτ, τον Ζαν Μαρκ Μπαρ και τον Ζαν Ρενό. Μάλιστα, στην κορυφή του λόφου, πριν την κάθοδο για την παραλία, βρίσκεται το καφέ Απέραντο Γαλάζιο όπου έγιναν γυρίσματα της ταινίας.
Το νησί φιλοξενεί 3 κάμπινγκ, από όπου πηγάζει αρκετή από την ζωηράδα του νησιού. Στo κάμπινγκ που βρίσκεται κοντά στα Κατάπολα, διακοπάρει η φίλη μας Μαρίνα που ήρθε να μας βρει για να περάσουμε όλοι μαζί την μέρα. Από εκεί φύγαμε για να επισκεφθούμε το άλλο μεγάλο λιμάνι της Αμοργού, την Αιγιάλη και από εκεί να πάμε στο χωριό Λαγκάδα, 3 χιλ. από την Αιγιάλη. Γραφική, ήρεμη, σαν να έχει βγει από καρτ- ποστάλ, η Λαγκάδα μάς μάγεψε. Από την τεράστια βουκαμβίλια που θα δείτε παρακάτω μέχρι τα παραδοσιακά καφενία στα κάτασπρα σοκάκια, η Λαγκάδα είναι μαγευτική!
Στην Λαγκάδα μάς περίμενε μια ακόμη έκπληξη: Η ταβέρνα του Νίκου!!! Συγκλονιστικό φαγητό, μια όαση για όλους μας μετά από μια ζεστή μέρα. Φάγαμε τέλεια, το ωραιότερο φαγητό του καλοκαιριού, και φάγαμε τα πάντα (εκεί έμαθα και την φράση “Δώσε μου μια γκάνγκα από τα μακαρόνια σου” από την Μαριλένα). Σίγουρα, την επόμενη φορά θα ξαναπάμε, αλλά θα πάω και στην Μαρουσώ στην Αρκεσίνη για την οποία μου έχουν πει τα καλύτερα.
