Κωνσταντίνα ή Κωνσταντία (για τους φίλους), ένα είναι σίγουρο: σε αυτό το άκουσμα (μαζί με το επίθετο “Τάκαλου¨), γυρίζει μια από τις πιο σημαντικές ηθοποιούς της γενιάς της. Και αν αυτό το “πιο σημαντικές” ακούγεται βαρύγδουπο ή υπερβολικά γενναιόδωρο, δεν έχετε παρά να την αναζητήσετε σε κάποια θεατρική παράσταση που παίζει.
Τα τελευταία 5 χρόνια, δουλεύει ασταμάτητα, είναι περιζήτητη για τους σκηνοθέτες, και εναλλάσσει έργα και ρόλους με τέτοια ευκολία σαν να πιάνει σε απλό κότσο τα μαλλιά της.
Αριστούχος απόφοιτος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών, μπήκε στην ομάδα Άττις (1999-2001), συμμετείχε σε παραστάσεις στην πατρίδα της, τη Λάρισα (Θεσσαλικό Θέατρο & ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Λάρισας) όπου παίζει την Νίνα στον Γλάρο, την Άννα Φρανκ και την Κάρολ στο Ολεάννα, ενώ απείχε συνειδητά από τη σκηνή τα πρώτα χρόνια μετά τη γέννηση του γιου της, Δημήτρη. Στα θεατρικά πράγματα επιστρέφει με το Μάνα Κουράγιο το 2007, στο Εθνικό Θέατρο.
Διαθέτει το χάρισμα να σε κάνει να μην μπορείς να πάρεις τα μάτια από πάνω της, έχει σκηνική παρουσία τόσο στιβαρή αλλά γίνεται και αέρινη όταν θέλει, μεταμορφώνεται από ρόλο σε ρόλο και σε βάζει σε διαδικασία να “συμπάσχεις” μαζί της: Έχει υποδυθεί την Φρίντα Κάλο (στο θέατρο οδού Κεφαλληνίας), την Μέριλιν Μονρό (σε μονόλογο), την Λαίδη Μάκβεθ, την Μάρλεν Ντίντριχ (στην Εντίτ Πιάφ), την Πάμελα Βέντεκιντ (την κόρη του συγγράφεα) στο Μεφίστο ενώ έχει συνεργαστεί και με την Ρούλα Πατεράκη στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνων (Post Inferno – Προς Δαμασκόν).
Μούσα του Νίκου Μαστοράκη, τον περασμένο χειμώνα την είδαμε στο Τέχνης, στο έργο Τα παιδιά του Ήλιου του Γκόρκι αλλά και στο έργο αγάπης Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα, του εμπνευσμένου σκηνοθέτη. Πριν από λίγες μέρες ολοκληρώθηκε στην Κεντρική Σκηνή του Εθνικού η πρώτη περίοδος του έργου Η τάξη μας σε σκηνοθεσία Τάκη Τζαμαργιά (Η Τάξη μας και Η επανένωση της Βόρειας με τη Νότια Κορέα θα συνεχιστούν και το ερχόμενο φθινόπωρο).
Στις 4 και 5 Αυγούστου, θα βρεθεί ξανά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου με το οικουμενικό έργο του Ευριπίδη, Μήδεια -ως Αγγελιοφόρος αυτή την φορά- σε σκηνοθεσία Μαριάννας Κάλμπαρη, που παρουσιάζει το Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Ιωαννίνων – με την ίδια παρέα από την “Κορέα”, την Ιωάννα Μαυρέα και τον Χάρη Φραγκούλη.
Τα τελευταία χρόνια, απολαμβάνει να κάνει σινεμά: H πιο πρόσφατη ταινία που έκανε, με τον σκηνοθέτη Σταύρο Τσιώλη, Γυναίκες που περάσανε από εδώ θα κάνει πρεμιέρα τον χειμώνα.
Ένα μικρό σκετς στην κατασκήνωση της Γ΄Δημοτικού ήταν κάτι παραπάνω από μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού για εκείνη – στόχος της θα ήταν από εκεί και πέρα μόνο η υποκριτική. Και αν ασχολήθηκε με τον στίβο, αλλά και τον χορό, αυτό ήταν για να της χαρίσει πειθαρχεία, τόσο σημαντικό όπλο για τον ηθοποιό.
Μένει στον Χολαργό, ανεβαίνει πολύ συχνά στον Υμηττό για τρέξιμο, κυκλοφορεί με ποδήλατο στην πόλη (αρκετές φορές κάνει την διαδρομή Παπάγου-Κέντρο με τα πόδια), συχνά θα την δείτε για καφέ στο Φίλιον, για φαγητό στο Coocoovaya πίσω από το Hilton, ενώ μια συνήθεια που την ηρεμεί είναι να πηγαίνει στο βιβλιοπωλείο Πολιτεία και να ψάχνει βιβλία με τις ώρες…
Όταν ζούσε μόνη, είχε ένα κουνέλι τον Ζοζέφ, ενώ αργότερα, όταν ο γιος της ζητούσε να πάρουν ένα κατοικίδιο, εκείνη, πάντα του έφερνε ένα καναρίνι (συνολικά “μεγάλωσε” 3 καναρίνια!).
Τρελαίνεται να ταξιδεύει – θα ήθελε να πάει ξανά στην Αγία Πετρούπολη αλλά και στην Νέα Υόρκη που δεν έχει πάει, και να ήταν από εκείνα τα ζώα που πέφτουν σε χειμέρια νάρκη και κοιμούνται για κάποιους μήνες, μόνο για να ονειρεύεται και να μην κάνει τίποτα…
Φωτογραφίες: Γεράσιμος Φρόνιμος
