Η Θεοδώρα Τζήμου και ο Πάνος Βλάχος πρωταγωνιστούν στα Γεγονότα, το δραματικό έργο του Σκωτσέζου συγγραφέα Ντέιβιντ Κρέιγκ, σε σκηνοθεσία και μετάφραση του Αντώνη Γαλέου, που παρουσιάζεται σε πανελλήνια πρεμιέρα στη νέα θεατρική σκηνή Μικρό Γκλόρια. Ο Αντώνης Γαλέος (τον έχω παρακολουθήσει πολύ και τον θεωρώ ένας από τους καλύτερους νέους σκηνοθέτες) κατάφερε και δημιούργησε μια τολμηρή παράσταση που ενθουσιάζει. Ο συγγραφέας εμπνεύστηκε το έργο όταν επισκέφθηκε τη Νορβηγία για έρευνα, μετά την αιματοχυσία που προκάλεσε τον θάνατο συνολικά 77 ανθρώπων στο Όσλο και στο Νησί Ουτόγια από τον νεαρό παράφρονα ακροδεξιό Αντερς Μπέρινγκ Μπρέιβικ τον Ιούλιο του 2011. Ο Μπρέιβικ ισχυρίστηκε στο δικαστήριο ότι προχώρησε στις δύο επιθέσεις για να αποτρέψει τον μουσουλμανισμό της Νορβηγίας που θεώρησε ότι θα επέλθει. Η ιστορία του έργου εκτυλίσσεται γύρω από την Κλερ, μία φιλελεύθερη ιερέα μίας μικρής παραθαλάσσιας κοινότητας, της οποίας η χορωδία που έχει ιδρύσει από διάφορες ευπαθείς ομάδες, γίνεται στόχος μίας δολοφονικής επίθεσης από ένα ντόπιο αγόρι, που το μυαλό του είναι γεμάτο ρατσιστικές αντιλήψεις. Η Κλερ επιβιώνει, αλλά είναι γεμάτη θυμό, επιθυμία για εκδίκηση αλλά και μία ακαταμάχητη ανάγκη κατανόησης αυτής της αποτρόπαιας πράξης. Η συμπεριφορά του αγοριού αναστατώνει τον κόσμο της. Έτσι, ενώ η Κλερ γλυτώνει τον θάνατο από τις σφαίρες του αγοριού, στην ψυχή της εγκαθίσταται σιγά-σιγά το αγόρι. Καθώς προσπαθεί να αναζητήσει πληροφορίες γύρω από αυτό, όλο και απομακρύνεται από την ανακάλυψη της αλήθειας…
Στον ρόλο της Κλερ, η Θεοδώρα Τζήμου. Τι ηθοποιός! Εξαιρετική, μαγευτική, καθηλωτική! Δεν θα ξεχάσω πόσο με είχε αγγίξει μέσα από τις δουλειές της, από τα χρόνια που συμμετείχε στις παραστάσεις του Μιχαήλ Μαρμαρινού. Τι να πρωτοθυμηθώ; Τους Βίους Αγίων, την παράσταση που ήταν βασισμένη στον Πύργο του Κάφκα Ποιος είναι ο κύριος Κέλερμαν και γιατί λέει όλα αυτά τα βρωμερά πράγματα για μένα; δίπλα στον Ακύλα Καραζήση… Το ίδιο και ο Πάνος Βλάχος (στο έργο είναι το αγόρι, ο δολοφόνος, η σύντροφος της Κλερ, είναι όλα τα πρόσωπα γύρω από την ιερέα). Μεγάλο ταλέντο, υποκριτικό πολυεργαλείο. Έχω δει όλες του τις δουλειές, του τα έχω πει και κατ’ ιδίαν ότι αν προσέξει τις επιλογές του –που όντως τις προσέχει (φέτος μόνο, είχε Αγαπητικό, τώρα Γεγονότα, καλοκαίρι Εκκλησιάζουσες και του χρόνου Επιθεωρητή στο Εθνικό), θα έχει πορεία κορυφής. Σε συνεπαίρνει αυτός ο ηθοποιός: τσαλακώνεται, πέφτει, κυλιέται, σε συγκινεί με ένα του βλέμμα, σφαδάζει, λυγίζει σαν πλαστελίνη το σφιχτό σώμα του. Βάζει όλη του την ενέργεια στην σκηνή, εκεί όπου μπερδεύεται με της Τζήμου και δημιουργούν μια σκηνική μαγεία (πόσο τέλεια η σκηνή «Φίλα με Κλερ, φίλα με Κλερ,….») Είχα διαβάσει το δελτίο τύπου πριν πάω στο Μικρό Γκλόρια, ωστόσο δεν ήξερα τι να περιμένω. Καταρχάς, το Γκλόρια –μεγάλο και μικρό- επιτέλους ανακαινίστηκε από τον Τάσο Παπανδρέου και έγινε ένας υπέροχος θεατρικός χώρος με υψηλή αισθητική. Μπαίνοντας, στο Μικρό Γκλόρια, αισθάνθηκα ότι εισέρχομαι σε μάθημα δραματικής σχολής, ή σε εργαστήριο σε σχολή του Λονδίνου. Μαύρο, αλλά χαρούμενο και ελπιδοφόρο μαύρο, με τα φώτα του δρόμου να συμπληρώνουν τα απλά φώτα της παράστασης. Χωρίς τεχνικά μέσα, ο Γαλέος «φώτισε» όλα όσα θέλει να πει ο συγγραφέας. Μακελειό και τέρας, αδικία και κοινωνία, μετανάστες, κοινωνικά αποκλεισμένοι και άνθρωποι της διπλανής πόρτας, διάλογος, επικοινωνία και κατανόηση, λογικό και παράλογο, και ανάμεσά τους ένα “γιατί” που τόσο απεγνωσμένα ψάχνει να μάθει η Κλερ από το αγόρι – μακελάρη. Την θεατρική αυτή δουλειά ζεσταίνει και η παρουσία αληθινής χορωδία, που λειτουργεί σαν χορός σε αρχαία τραγωδία, που δεν βρίσκεται, όμως, απέναντί μας ή πάνω στη σκηνή, αλλά ανάμεσά μας. Ορθόδοξα εκκλησιάσματα, γκόσπελ αλλά και παραδοσιακά τραγούδια από τους μαθητές της σχολής της Δήμητρας Χατούπη (άλλες μέρες είναι και άλλες χορωδίες ή και αυτόνομοι σπουδαστές όπως μου είπαν) που βοηθούν την ιστορία να προχωράει. Το έργο είναι δύσκολο και ζητά την αμέριστη προσοχή σας – πιστέψτε με, αξίζει: Είναι σύγχρονο, σημερινό, ζωντανό θέατρο, κάτι μεταξύ ντοκουμέντου και πολιτικού θέατρου. Και με ένα εύρημα του Γαλέου για το τέλος, τόσο ανατρεπτικό και τολμηρό, όσο και το ίδιο το έργο… Και αν η εφημερίδα The Guardian το χαρακτήρισε ως “το Θεατρικό Έργο της χρονιάς” και οι New York Times το προτείνουν ως το καλύτερο έργο που παίζεται αυτή τη στιγμή στη Νέα Υόρκη, τα Γεγονότα είναι επί της ουσίας επίκαιρα και για όλους εμάς, εδώ στην Ελλάδα. Αξίζει να δείτε τα επίκαιρα Γεγονότα.
