Με τον καλύτερο τρόπο “έκλεισε” η Επίδαυρος για φέτος, και αυτός δεν είναι άλλος από το διπλό sold out της πρώτης παραγωγής της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου: Όρνιθες του Αριστοφάνη, σε σκηνοθεσία Νίκου Καραθάνου.
Τι κι αν γέμισε όλο το καλοκαίρι η Αθήνα με αφίσες με τους ηθοποιούς της παράστασης ντυμένους πουλιά;
Τι κι αν γνωρίζαμε ότι δίπλα στους συγκλονιστικούς ηθοποιούς (οι περισσότεροι είναι μόνιμοι συνεργάτες του Καραθάνου) θα εμφανίζονταν η Νατάσα Μποφίλιου, η νάνα Βασιλική Δρίβα που είναι δημόσιος υπάλληλος και ο σέξυ αθλητής με τα τεχνητά μέλη Γιάννης Σεβδικαλής;
Τι κι αν μαντεύαμε ότι αυτό που τελικά θα βλέπαμε δεν θα είχε καμία σχέση με την θρυλική παράσταση του Τέχνης, του 1959, των Κουν, Χατζηδάκι, Τσαρούχη και Ρώτα (όπως λένε οι παλιοί που την είχαν δει και τα δημοσιεύματα που την έχουν κατατάξει σε μια από τις top παραστάσεις)…
Ε, αυτό που είδαμε ήταν κάτι διαφορετικό: Η αλήθεια είναι ότι μέσα στα 130 λεπτά που παρακολουθήσαμε τις περιπέτειες των πουλιών και το όνειρο 2 απογοητευμένων Αθηναίων, του Πεισθέταιρου (Καραθάνος) και του Ευελπίδη (υπέροχος ο Άρης Σερβετάλης), που ονειρεύονται να δημιουργήσουν την Νεφελοκοκκυγία, γιατί «θέλουν να ζήσουν εκεί όπου οι άνθρωποι σε κοιτάνε ίσια στα μάτια…», αυτό που είδαμε ήταν κάτι διαφορετικό, ονειρικό, σαν ποίημα, “άνθρωποι, θεοί και ζώα μπλέκονται μοναδικά σε έναν κόσμο που έχει τη σοβαρότητα του παιχνιδιού, τη ρευστότητα του ονείρου και τη γλυκιά μελαγχολία της ζωής” όπως είπε ο Νίκος Καραθάνος. Και μπορεί να μην “ακούσαμ唨τον λόγο του μεγαλύτερου αττικού κωμωδιογράφου, αλλά είδαμε μια παράσταση με την σφραγίδα του εμπνευσμένου σκηνοθέτη, σε διασκευή δική του και του ποιητή Γιάννη Αστερή. Όπως μας έχει συνηθίσει, πρόσφερε μαγικές εικόνες – υπέροχη η είσοδος των πουλιών – και λίγο πριν, ο Τηρέας – Τσαλαπετεινός του Χρήστου Λούλη σε ένα ρεσιτάλ στην σκηνή του καλέσματος των πουλιών-, το μπάνιο των πουλιών και το μαγικό φινάλε με μια πανσέληνο (μια μέρα μετά την δική μας πανσέληνο) να την “οδηγεί” ο Δίας και να φεύγει προς τον ουρανό. Γενικά, όλες οι ομαδικές σκηνές ήταν μαγικές και σε αυτό βοήθησε η χορογραφία-κινησιολογία της Αμάλιας Μπένετ, όπου κάθε ηθοποιός είχε και από ένα διαφορετικό χαρακτηριστικό όπως τα πουλιά – ο φανταστικός τρυποκάρυδος του Μιχάλη Σαράντη ενθουσίασε το κοινό.
Στα συν της παράστασης η μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου με την υπέροχη φωνή της Νατάσας Μποφίλιου (πρώτη του χορού), το σκηνικό που παρέμπεμπε σε έναν Αμαζόνιο στα σύννεφα και φυσικά όλος ο θίασος (Αλεξάνδρα Αϊδίνη, Αλίκη Αλεξανδράκη, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Βασιλική Δρίβα, Νίκος Καραθάνος, Έμιλυ Κολιανδρή, Γιάννης Κότσιφας, Έκτορας Λιάτσος, Χρήστος Λούλης, Γρηγορία Μεθενίτη, Φωτεινή Μπαξεβάνη, Κωνσταντίνος Μπιμπής, Νατάσσα Μποφίλιου, Άγγελος Παπαδημητρίου, Φοίβος Ριμένας, Μιχάλης Σαράντης, Γιάννης Σεβδικαλής, Άρης Σερβετάλης, Άγγελος Τριανταφύλλου, Γαλήνη Χατζηπασχάλη).
Και μέσα σε όλα αυτά, ο Προμηθέας που δείχνει τις πληγές του, λίγη επικαιρότητα όπως “Λούκος-Λούκος” και “κατάθλιψη”, γυμνό και Βασίλισσα Ελισάβετ και ξαφνικά, το πιο ωραίο πουλί από όλα, με την πιο μελωδική φωνή, η Αηδόνα (στον ρόλο η Βασιλική Δρίβα) έρχεται να μας πει τον πιο ωραίο λόγο για μένα: “… Και εσείς παιδιά του έρωτα να γίνετε για να βγάλετε φτερά. Να μην είστε άφτεροι, θνητοί, προσωρινοί, δυστυχισμένοι οι άνθρωποι».
Ο Νίκος Καραθάνος, ο Χρήστος Λούλης, ο Άρης Σερβετάλης, ο Μιχάλης Σαράντης και ο Άγγελος Τριανταφύλλου.
Φωτογραφίες: NDPphoto
